در بسیاری از روایات در مورد طولانی شدن دوره انتظار شیعیان برای ظهور اشاره شده است.

در یکی از روایات داوود رقى به امام صادق(ع) عرض می‌کند: انتظار ما برای ظهور و بهتر شدن وضعیت، طولانی شده و دل‌های ما به تنگ آمده است و از فرط غصه در حال مرگیم! امام(ع) فرمود: این امر (برقراری حکومت حق) در آخرین مرحله‌ی ناامیدى و سخت‏ترین مرتبه‌ی غم و اندوه رخ خواهد داد - ولى بالاخره روزى فرا می‌رسد- و از آسمان او را به نام «قائم» و به نام پدرش صدا می‌زنند(تا قیام کند و جهان را از بیدادگرى نجات دهد). عرض کردم: نام او چیست؟ امام(ع) فرمود: نام او نام پیامبر(ص) و نام پدر او نام جانشین پیامبر(ص) است».[1]

اگرچه شیعیان می‌دانستند که برای ظهور حکومت حق باید در انتظار باشند،[2] اما ممکن است این پرسش پدید آید که شیعیان این را نیز می‌دانستند که قیام نهایی در دوران امام دوازدهم رخ خواهد داد، پس چرا از پایان نیافتن انتظار در دوران امام ششم(ع) لب به گلایه می‌گشایند؟! که در پاسخ باید گفت با آنکه بیشتر شیعیان به این موضوع واقف بودند که برقراری  حکومت عدل جهانی تنها در زمان امام دوازدهم اتفاق خواهد افتاد، اما این  احتمال را نیز می‌دادند که ائمه زمان خودشان نیز آغاز کننده بخشی از قیام بوده و با آماده‌سازی برخی مقدمات، شیعیان را از وضعیت بسیار دشواری که در آن قرار داشتند، اندکی رهایی خواهند داد تا زمانی که بعد از طی نسل‌ها این حکومت عدل بر سراسر جهان سایه افکند.

[1]. ابن أبی زینب (نعمانی)، محمد بن ابراهیم، الغیبة، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ص 181، تهران، نشر صدوق، چاپ اول، 1397ق.

[2]. «حدیث انتظار فرج»، 15318؛ «زیاد دعا کردن برای تعجیل فرج امام زمان(عج)»، 52290؛ «اثر دعای مؤمنان در کاهش زمان غیبت امام زمان(عج)»، 95416؛ «امام عصر (عج) در انتظار ظهور خود )»، 2714.