اگر ما در دعاهایمان خدا را به حق اولیائش سوگند می‌دهیم، برگرفته از آموزه‌های قرآن و روایات است، زیرا خداوند خود را ملزم دانسته که برای اولیای خود امتیازاتی را در نظر بگیرد:[1]
1. «ثُمَّ نُنَجِّی رُسُلَنا وَ الَّذِینَ آمَنُوا کذلِک حَقًّا عَلَینا نُنْجِ الْمُؤْمِنِینَ»؛[2] سپس (به هنگام نزول بلا و مجازات) فرستادگان خود و کسانى که به آنان ایمان می‌آوردند را نجات می‌دادیم، و همین‌گونه بر ما حق است که مؤمنان را رهایى بخشیم.
2. «... وَ کانَ حَقًّا عَلَینا نَصْرُ الْمُؤْمِنِینَ»؛[3] و همواره یارى مؤمنان حقى است بر ما.
3. پیامبر(ص): «هر کس در هنگام غیبت از آبروى برادر مسلمانش دفاع کند، بر خداوند لازم است که در روز قیامت از آبروى او، دفاع کند».[4]
4. پیامبر(ص): «هر کس در هنگام غیبت از آبروى برادرش دفاع کند، در درگاه خدا حقی پیدا می‌کند که او را از آتش دوزخ آزاد کند».[5]
5. امام صادق(ع): «کسى که برادر دینى خود را بپوشاند، بر خدا سزاوار است که او را از لباس‌هاى بهشتى بپوشاند».[6]
تمام اینها نشانگر آن است که انسان‌های مؤمن و دارای عمل صالح، دارای حقی نزد پروردگار خواهند شد و از این‌رو ما خدا را به حقی که این بندگان صالح بر گردن او دارند سوگند می‌دهیم و به عنوان نمونه در یک دعا می‌خوانیم:
«...اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُک بِحَقِّ مَنْ حَقُّک عَلَیهِمْ عَظِیمٌ وَ بِحَقِّ مَنْ حَقُّهُمْ‏ عَلَیک‏ عَظِیمٌ أَنْ تُصَلِّی عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ أَنْ تَرْزُقَنِی الْعَمَلَ بِمَا عَلَّمْتَنِی مِنْ مَعْرِفَةِ حَقِّک وَ أَنْ تَبْسُطَ عَلَی مَا حَظَرْتَ مِنْ رِزْقِک یا قَرِیبُ یا مُجِیبُ».[7]
خدایا! تو را به حق افرادی که حق بزرگی بر گردن آنان داری و آنان نیز حق بزرگی بر گردنت دارند سوگند می‌دهم تا بر محمد و دودمان او درود فرستی و ...

---