در مورد مقدار مالی که به عنوان صدقه داده می‌شود، و این‌که صدقه چند درصد مجموع اموال انسان باشد، روایاتی وجود دارد:
الف) بر اساس دسته‌ای از روایات؛ امام علی(ع)[1] و امام حسن(ع)[2] تمام و گاهی بخش زیادی از اموال خود را صدقه می‌دادند.[3]
ب) دسته دیگر از روایات؛ صدقه دادن بیش از یک‌سوم را منع می‌کند؛ مانند:
پیامبر خدا(ص) به کسی ‌که قصد داشت تمام اموال خود را در راه خدا وصیت کند، فرمود: «تمام اموال خود را صدقه ندهد». آن شخص پرسید، آیا نصف اموال خودم را وصیت کنم؟ پیامبر(ص) مجدّداً او را از این‌کار منع کردند. آن شخص پرسید، آیا یک‌سوم را وصیت کنم؟ پیامبر این مقدار را تأیید کردند و با این وجود فرمودند: «یک‌سوم هم زیاد است».[4]
در مقام جمع بین این دو دسته روایات، می‌توان گفت؛ صدقه دادن زیاد مشروط به تأمین نیازمندی‌های خانواده و در اولویت قرار دادن آنها است.[5] به عبارت دیگر، انسان می‌تواند در مورد خودش ایثار کند، ولی نباید در مورد افرادی که واجب النفقه او هستند ایثار نماید و بدون رضایتشان آنان را از حداقل نیازهای عرفی خود محروم کند.
البته، از طرف دیگر نباید نیازهای زندگی افراد تحت تکفل خود را به قدری گسترده تعریف کرد که به دنبال آن از انجام هر گونه صدقه و عمل خیری بازماند.

---