در حدیثی از امام علی(ع) نقل شده که آن‌حضرت فرمود: «زیادَةُ الشُّکْرِ وَ صِلَةُ الرَّحِمِ تَزیدانِ النِّعَمَ وَ تَفْسَحَانِ فِی الْأَجَل‏»؛[1] شکرگزاری فراوان و صله رحم، نعمت‌ها را زیاد کرده و بر مُهلت زندگی می‌افزایند.
هر چند این روایت در میان منابع روایی اولیه شیعه، تنها در کتاب «غرر الحکم» تمیمی آمدی (م 550ق) آن هم بدون ذکر سند آمده است،‏ ولی با توجه به اینکه در قرآن کریم به صراحت اعلام شده که: «لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزیدَنَّکُم‏»[2] و شکر خدا را بدون تقیید موجب زیادی نعمت دانسته و از طرفی خود عمر نیز نعمتی از جانب خداست، می‌توان نتیجه گرفت که   این روایت پذیرفتنی بوده و می‌شود بدان اعتماد کرد.
از طرفی لزوم شکر منعم امری فطری و درونی است که هر انسانی با رجوع به عقل و فطرت خویش در می‌یابد که در برابر هر کسى که به او خدمتی کرده یا نعمتى عطا کرده باید تشکر کند و گرنه از طرف عقل خود، مورد مؤاخذه قرار خواهد گرفت. با توجه به همین روحیه، وقتى انسان متوجه می‌شود که قدرتی بی همتا نعمت‌هاى مادی و معنوی بی شماری به وی عطا نموده، لازم می‌بیند که این قدرت لایزال را بشناسد، و از او تشکر کند، و همین موجب زیاد شدن نعمت‌ها شود. البته شکر دارای اقسامی است؛ شکر عملی و شکر زبانی.[3]

---