یکی از احکام تجویدی قرآن، اشباع و عدم اشباع حرکت ضمیر متصل مفرد مذکر غائب(هاء) در شرایط مختلف است  که از هاء به «صله» نیز یاد ‌شده و اشباعش را نیز «مد صله» می‌گویند.[1] هاء ضمیر که به آن هاء کنایه نیز گفته می‌شود، چند حالت دارد:
1. بین دو حرف ساکن قرار بگیرد؛ مانند «وَ آتَیْناهُ الْإِنْجِیل‏».
2. بعد از آن، حرف ساکن و قبل آن، یک حرف متحرک باشد؛ مانند «وَ لَهُ الْحُکْم‏».
در دو وضعیت بالا، صله اتفاق نمی‌افتد و به عبارت دیگر، مد صله صورت نمی‌گیرد و اشباع نمی‌شود.
3. هاء‌ بین دو حرف متحرک قرار بگیرد؛ مثل «لِنُرِیَهُ مِنْ آیاتِنا».
4. بعد از آن، یک حرف متحرک و قبل از آن، ساکن باشد؛ مانند «مِنْ بَعْدِ ما عَقَلُوهُ وَ هُمْ یَعْلَمُون‏».
در صورت سوم، همه قاریان قرآن، قائل به «صله» و اشباع هستند و در صورت چهارم نیز همه قاریان -به جز ابن کثیر- قائل به عدم اشباع شده‌اند.
البته بر اساس قرائت قاریان معروف، قاعده بالا در مواردی دارای استثنا نیز می‌باشد:
1 . یکی از این استثناها، عبارت «وَ یَخْلُدْ فِیهِ مُهاناً»[2] است. ابن کثیر و حفص(کسی که قرائت مشهور را روایت کرده)[3] در این آیه، که طبق قاعده باید «فیه» بدون اشباع خوانده شود، حرف «هاء» را با اشباع «فیهی» خوانده‌اند.[4]
2 . همچنین در  «یَرْضَهُ لَکُم‏»[5] با این‌که حرف «هاء» طبق قاعده باید اشباع شود«یرضه‌و»، اما قراء آن را بدون اشباع خوانده‌اند.
گفتنی است که در شیوه قرائت قرآن، ما تابع قاریان و راویان مشهور هستیم و طبق آنچه که آنها نقل و قرائت کرده‌اند قرائت می‌کنیم. و در همین راستا برای برخی استثناهایی که در قرائت وجود دارد،‌ دلیل خاصی غیر از پیروی از این قاریان و راویان وجود ندارد.

---