لطفا صبرکنید
12750
- اشتراک گذاری
معنای عبارت این است: «روزها را دشمن ندارید که آن ها شما را دشمن خواهند داشت».
این عبارت در برخی از احادیث از پیامبر اکرم (ص) وارد شده است و مراد از «الایام»، روزهای هفته می باشد.
این تعبیر، نشان دهنده اهمیت زمان بوده و نباید روزها را بد دانسته و درباره آن شکایت نمود و گرنه ممکن است آن چه فال بد زده برایش اتفاق بیافتد؛ بلکه باید از نسیم های رحمتی که در این روزها نصیب آدمی می شود، غافل نبوده و از آن ها بهره مند شود. بله این جمله یک معنای دیگری نیز می تواند داشته باشد که در پاسخ تفصیلی به آن اشاره می شود.
این عبارت در برخی از احادیث از پیامبر اکرم (ص) وارد شده است[1]. معنای عبارت این است:« روزها را دشمن ندارید که آن ها شما را دشمن خواهند داشت ».
ظاهر این تعبیر نشان دهنده آن است که انسان نباید با ایام دشمنی داشته و به شکایت پرداخته و فال بد بزند؛ زیرا ممکن است فال بد زدن، نتیجه بد داشته و حوادث و پیشامدهایی که در باره ایام فکر می کرده و با شکایت به زبان آورده، برایش اتفاق افتد.
البته در برخی روایات معنای دیگری نیز ارائه شده است که آنها را از باب جری و تطبیق بر یکی از مصادیق یا باطن این عبارت می توان پذیرفت. این عبارت در مورد نامگذاری روزهای هفته گفته شده است؛ زیرا هر روزی، به نام یکی از معصومین (ع) است، و مراد از «الایام»، روزهای هفته می باشد .[2]
صقر بن ابی دلف، از شیعیان امام، بر این گمان بود که مقصود از روزها در این عبارت از روایت، شب و روز است و این روایت شاهد بر باورهای منجمان و فالگیران است که تقدیر انسان را بسته به گردش شب و روز و ماه و ستارگان و انسان را در برابر آن دست بسته میدانند. صقر بن ابی دلف گوید: در بازداشتگاه امام هادی(ع) به دیدارش رفتم. گفتم: آقای من! روایتی از پیامبر(ص) وارد شده که معنای آن را نمیفهمم. و حضرت امام هادی (ع) فرمود: معنای «الایام» ما هستیم، مادامی که آسمان ها و زمین برپا هستند.پس، شنبه، اسم رسول خداست و یکشنبه به نام امیرالمؤمنین علی (ع) و دوشنبه، به نام حسن و حسین (ع) و سه شنبه، به نام علی بن حسین (ع) (امام سجاد) و محمد بن علی (امام باقر) و جعفر بن محمد (امام صادق) و چهارشنبه، به نام موسی بن جعفر (امام موسی کاظم) و علی بن موسی (امام رضا) و محمد بن علی (امام جواد) و من (امام هادی) و پنجشنبه، به نام فرزندم حسن (امام حسن عسکری) و جمعه، به نام فرزند فرزندم (حضرت صاحب الزمان) است.[3]
به هر حال این تعبیر، نشان دهنده اهمیت زمان بوده و نباید روزها را بد دانسته و درباره آن شکایت نمود، بلکه باید از نسیم های رحمتی که در این روزها نصیب آدمی می شود، غافل نبوده و از آن ها بهره مند شود.
یکی از آن سودمندی و جلب رحمت الاهی، توسل جستن به ائمه معصومین (ع) به وسیله زیاراتی است که طبق نام گذاری روزها، در کتاب های ادعیه مانند مفاتیح الجنان ذکر شده است.
[1] . أبو حنیفة،نعمان بن محمد بن منصور تمیمی مغربی، دعائم الاسلام، ج2، ص 145، مؤسسه آل البیت علیهم السلام لإحیاء التراث،بیروت، لبنان، چاپ دوم، 1385ه.ق؛ محدث نوری، میرزا حسین، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج13، ص 77، مؤسسه آل البیت علیهم السلام لإحیاء التراث،بیروت، لبنان، چاپ اول، 1408ق.
[2] . مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج99، ص 211، مؤسسة الوفاء، بیروت لبنان.
[3] . بحارالانوار، ج99، ص 211.