ابتدا باید گفت؛ انسان‌ها دارای چشم ظاهر و چشم باطن می‌باشند؛ از این‌رو است که خداوند در قرآن کریم می‌فرماید:
«فَإِنَّها لا تَعْمَى الْأَبْصارُ وَ لکِنْ تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتی‏ فِی الصُّدُور»؛[1]
این رفتارها چشم ظاهری را کور نمی‌کند، بلکه آن قلب‌های درونی انسان(چشم‌های درونی‌شان) را کور خواهد کرد.
تأکید ویژه قرآن بر داشتن و نداشتن بصیرت و بینایی نیز ارتباطی با چشم ظاهری نداشته و با چشم قلب در ارتباط است، آنجا که به عنوان نمونه در آیه 198 سوره اعراف می‌فرماید:
«وَإِنْ تَدْعُوهُمْ إِلَى الْهُدَىٰ لَا یَسْمَعُوا ۖ وَتَرَاهُمْ یَنْظُرُونَ إِلَیْکَ وَهُمْ لَا یُبْصِرُونَ» و اگر آنان را به سمت هدایت دعوت کنی، نخواهند شنید و آنان را می‌بینی که با چشم ظاهری تو را می‌بییند ولی بصیرت باطنی ندارند.
و یا در آیه 201 همان سوره می‌خوانیم:
«إِنَّ الَّذِینَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّیْطَانِ تَذَکَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ» افراد پرهیزگار زمانی که دچار وسوسه شیطان می‌شوند، به یاد خدا افتاده و بینا می‌شوند. مشخص است که این آیه شامل افراد به ظاهر نابینا هم خواهد شد.
و در همین راستا است که امام علی(ع) می‌فرماید:
«لَمْ تَرَهُ‏ الْعُیُونُ‏ بِمُشَاهَدَةِ الْأَبْصَارِ وَ لَکِنْ رَأَتْهُ الْقُلُوبُ بِحَقَائِقِ الْإِیمَان‏»؛[2]
چشم‌های ظاهری نمی‌توانند خدا را مشاهده کنند، ‌اما چشم‌های باطنی(قلب‌ها) با استفاده از حقیقت‌های ایمان قادر به مشاهده پروردگارند.
بعد از این مقدمه، روایاتی را که بیان‌گر آن است که انسان‌ها دارای چهار چشم می‌باشند، باید به همین معنا تفسیر کرد.
امام سجاد(ع) ضمن روایتی طولانی چنین فرمود: آگاه باشید که بنده را چهار چشم باشد؛ با دو چشمش کارهای مرتبط با دنیا و دین خود را مدیریت کرده و با دو چشم دیگرش به کار آخرت نظر می‌کند؛ چون خداوند اراده خیرى در مورد بنده‌‏اى کند آن دو چشمى را که در دلش است می‌گشاید که با چشم‌دل، عالم غیب و کار آخرتش را ببیند و اگر اراده خیر نفرماید دل را به همان حال اولیه خود واگذارد.[3]
شبیه این روایت از امام صادق(ع) چنین نقل شده است: «إِنَّمَا شِیعَتُنَا أَصْحَابُ الْأَرْبَعَةِ الْأَعْیُنِ: عَیْنَانِ‏ فِی‏ الرَّأْسِ‏، وَ عَیْنَانِ فِی الْقَلْبِ، أَلَا وَ الْخَلَائِقُ کُلُّهُمْ کَذلِکَ إِلَّا أَنَّ اللَّهَ- عَزَّ وَ جَلَّ- فَتَحَ أَبْصَارَکُمْ وَ أَعْمى‏ أَبْصَارَهُمْ»؛^[4]
همانا شیعیان ما چهار چشم دارند: دو چشم در سر و دو چشم در دل. آگاه باشید که همه مردم دارای چنین قابلیتی هستند، با این تفاوت که  خداى سبحان، چشم‌هاى شما را بینا کرده و چشم‌هاى آنان را بسته است.
اگر چه برخی از اندیشمندان علم رجال، این روایت را از نظر سند، ضعیف ارزیابی کرده‌اند،[5] اما به هر حال در کتاب‌های معتبری نقل شده و محتوایش نیز همخوان با دیگر تعالیم دینی است؛ چرا که چشم دل موضوعی است که در قرآن و روایات فراوانی به آن اشاره شده است. و چشم دل مانند چشم سر نیست، بلکه منظور جان و قلب آدمی است و دیدن با چشم دل؛ یعنی دریافت حقایق از طریق باطن و قلب.[6]

---