در پاسخ به پرسش مذکور، توجه به چند نکته لازم است:
1. به لحاظ فقهی، استفاده از اموال دیگران - خوراکی باشد یا غیر خوراکی- با فرض رضایت آنها، جایز است، مگر این‌که احراز شود، خود آن مال، حلال نیست. مثل این‌که ثابت شود آن مال، دزدی بود. [1]
2. بر فرضی که بدانیم فردی از طریق غیر مشروع نیز اموالی را به دست می‌آورد، باز هم نمی‌توان گفت استفاده از اموالش جایز نیست؛ زیرا معمولاً انسان یقین پیدا نمی‌کند که دقیقاً آنچه مورد استفاده او است از حرام حاصل شده یا نه؟ بلکه نهایتاً آن مال شبهه‌ناک خواهد بود.[2]
3. به دلیل آن‌که تنها گمان می‌کنیم مال افراد و یا گروه‌هایی شاید حرام باشد، نباید دل آنها را بشکنیم، بلکه چه بسا اثر وضعی این «دل شکستن» کمتر از «خوردن مال شبهه‌ناک» نباشد.
4. اگر دو مال، وجود داشته باشد که یکی حلیتش مسلم بوده و دیگری شبهه‌ناک باشد و بدون هیچ مشکلی، بتوانیم از هر دوی آنها استفاده کنیم، بدیهی است که انتخاب گزینه اول ترجیح دارد. بر این اساس، برخی افراد -با وجود امکان استفاده از مال شبهه‌ناک- از چنین مالی پرهیز نموده و از این روش، جهت پیمودن مسیر سیر و سلوک استفاده می‌نمایند.
5. با آن‌که خوردن مال شبهه‌ناک اثر وضعی منفی مخصوص به خود را دارد، اما اعمال نیک بسیاری وجود دارند که اثر وضعی مثبت داشته و انسان می‌تواند با انجام آنها، اثر وضعی ناشی از خوردن چنین مالی را برطرف کند و خدایی که گناهان را آمرزیده و آنها را به ثواب تبدیل می‌کند، قادر است اثر وضعی منفی چیزی که از لحاظ فقهی حرام نبوده، بلکه تنها شبهه‌ای در آن وجود دارد را نیز از وجود انسان‌های پرهیزکار بزداید.