معانی کلمات مورد پرسش به شرح زیر است:
1. خداوند: واژه «خدا» از عبارت «خود آغاز کننده» یا «خود زنده» گرفته شده است و در قاموس کتاب مقدس به معنای «از خود به وجود آمده»[1] تفسیر شده است. این کلمه به معانی صاحب، مالک و خواجه[2] نیز به کار می‌رود.
2. مُبین: این کلمه؛ اسم فاعل(باب افعال) و از ریشه «ب ی ن» است،[3] که به معنای واضح و روشن، آمده.[4] اطلاق این اسم بر خداوند، به این معنا است؛ او واقعیتی است که به هیچ وجه حجاب و پوششی ندارد[5] و از بدیهی‌ترین چیزهایی است که مجهول واقع نمی‌شود. فقط ممکن است که مورد غفلت قرار بگیرد. این حقیقت در روز قیامت برای انسان‌ها آشکار می‌شود که او از بدیهی‌ترین بدیهیات بوده است.[6]
3. مُبیِّن: این واژه، اسم فاعل (باب تفعیل) از ریشه «ب ی ن»، به معنای بیان کننده، آشکار کننده و توضیح دهنده به‌ کار می‌رود. استعمال این اسم برای خداوند، یعنی این‌که او، توحید و خداوندیش را با برهان و دلایل قاطع، برای بندگانش بیان می‌کند.[7] در آیات متعددی از قرآن کریم نیز آمده که خداوند آیاتش را برای مردم تبیین می‌کند.[8]

---