قانون «کارما» در مکتب اسلام به معنای عکس العمل اعمال خوب و بد انسان است. بنابر نظر اسلام، واکنش و عکس العمل برخی از اعمال انسان‌ها در همین دنیا تحت عنوان اثرات وضعی اعمال بروز و ظهور می‌کند و به خود انسان برمی‌گردند. بنابراین، اگر این اعمال، نیک و پسندیده باشند دارای اثر وضعی خوب خواهند بود، به عنوان نمونه؛ اگر کسی صله رحم بجا آورد، یا به پدر و مادر خود نیکی کند، عمرش زیاد می‌شود[1] و اگر این اعمال، زشت و ناپسند باشند اثر وضعیش نیز ناپسند و آزار دهنده خواهد بود؛ مانند کسی که زنا کند روزیش کم می‌شود و یا کسی که پدرش را به قتل برساند، حتی اگر قصاص هم نشود از عمرش کاسته می‌شود.[2]
اما «کارما» در غیر ادیان الهی و اسلام، از اعتقادات ادیان هند و بودا و ادیان آسیای جنوب شرقی است که به معنای تناسخ و تصویری از آن می‌باشد که مورد تأیید اسلام نیست، با این توضیح که: حیات آینده هر جانداری بر حسب قانون کارما معیّن می‌شود و به موجب آن کردار، گفتار یا پندار هر فرد، موجب نتایج و سبب اموری است که سرنوشت حیات بعدی او را مشخص می‌کند. منظور از حیات بعدی این است که انسان پس از مرگ روحش وارد بدنی دیگر شده و در آن بدن مجدداً شروع به زندگی می‌کند که کارما و عکس العمل اعمال آن انسان به این انسان بازخورد می‌یابد و در پیکر جدید متجلی می‌شود.[3]

---