در منابع روایی اهل سنت، چنین روایاتی وجود دارد؛ از جمله روایت «عشره مبشّره» که در آن آمده: رسول خدا(ص) به ده نفر از اصحاب خود بشارت به بهشت را داده است لذا آنان را عشره‏ مبشّره‏ می‌نامند و آن افراد عبارتند از: ابوبکر، عمر، على، عثمان، طلحه، زبیر، سعد بن ابی‌وقّاص، عبد الرحمن بن عوف، سعید بن زید بن عمرو بن نفیل، و عبدالله بن مسعود.[1]
اما شیعه، این دسته از روایات را به دلایل محکم ردّ می‌کند و اینها را مجعول و ساختگى می‌داند.[2] از جمله دلایل در ردّ این دسته از نقل‌ها به شرح زیر است:
1. بررسی‌ها نشان می‌دهد، این روایت توسط سعید بن زید[3] و زبیر [که نقل خواهد شد] که خودشان هم از عشره مبشّره شمرده شده‌اند، نقل شده است و کسى از این صحابه نپرسید چه سرّى در کارش بوده که این روایت را تاکنون مخفى نموده‌اند! چگونه است که در این روایت هم على(ع) اهل بهشت می‌شود و هم کسانى که از بیعتش سرپیچى کرده‌اند؛ مانند سعد بن ابی وقاص و یا کسانى که علیه خلافتش قیام مسلحانه کرده‌اند؛ مانند طلحه و زبیر!
2. در برخی منابع شیعه آمده است: زبیر، در جریانی روایت عشره مبشّره را نزد امام علی(ع) خواند و آن‌حضرت، عشره مبشّره را رد فرمود، آن روایت چنین است:
وقتى امیر المؤمنین علی(ع) در روز جنگ جمل با اهل بصره برخورد کرد، آن‌حضرت، زبیر را صدا زد و فرمود: «اى ابا عبد اللَّه،[4] بیرون بیا».
اصحاب گفتند: نزد زبیرى که بیعتش را شکسته است می‌روى در حالى که او سوار بر اسب و غرق در اسلحه است و تو سوار بر قاطرى بدون اسلحه هستى؟ حضرت علی(ع) فرمود: «بر من از جانب خداوند سپر نگهدارنده‌اى وجود دارد، و هرگز کسى نمی‌تواند از اجل خود فرار کند. من نمی‌میرم و کشته نمی‌شوم مگر به دست شقی‌ترین امّت، همان‌طور که ناقه صالح را شقی‌ترین قوم ثمود پى کرد».
زبیر بیرون آمد. امام علی(ع) فرمود: «طلحه کجاست؟ او هم خارج شود». طلحه هم بیرون آمد. سپس آن‌حضرت فرمود: «شما را به خدا قسم می‌دهم، آیا شما دو نفر، و صاحبان علم از آل محمد و عایشه دختر ابو بکر، می‌دانید که: اصحاب جمل و اهل نهروان بر زبان پیامبر(ص) لعنت شده هستند، و هرکس افترا ببندد زیان‌کار است؟»
زبیر گفت: چگونه ما لعنت ‏شده‌ایم در حالى که ما از اهل بهشت هستیم؟ آن‌حضرت فرمود: «اگر می‌دانستم که شما اهل بهشتید جنگ با شما را حلال نمی‌دانستم».
زبیر گفت: آیا از پیامبر نشنیدى که در روز جنگ احد می‌فرمود: «طلحه مستحق بهشت شده است»، و «هر کس مى‏خواهد به شهیدى که زنده روى زمین راه می‌رود بنگرد به طلحه نگاه کند»؟ آیا از پیامبر نشنیدى که می‌فرمود: «ده نفر از قریش در بهشتند»؟
امیر المؤمنین علی(ع) فرمود: «آنان را برایم نام ببر». زبیر گفت: ابوبکر، عمر و عثمان، من، طلحه تا آن‌که نُه نفر را نام برد که در بین آنان ابو عبیده جرّاح، سعید بن زید بن عمرو بن نفیل بودند.
حضرت علی(ع) فرمود: «نُه نفر را نام بردى، دهمى کیست؟» زبیر گفت: تو هستى! فرمود: «پس تو اقرار کردى که من از اهل بهشتم، ولى آنچه براى خود و اصحابت ادعا کردى من منکر آن هستم. به خدا قسم، بعضى از افرادى که نام بُردى در تابوتى داخل چاهى در پائین‌ترین جاى جهنم قرار دارند. بر در آن چاه سنگى است که هرگاه خدا بخواهد جهنم را شعله‌ور کند آن سنگ را بلند می‌کند و جهنم شعله می‌گیرد. این مطلب را از پیامبر شنیدم، و گر نه خداوند تو را بر من غلبه دهد و خون مرا به دست تو بریزد، (و اگر من راست می‌گویم) مرا بر تو و اصحابت غالب کند». زبیر برگشت در حالى که گریه می‌کرد.[5]
3. از همه اینها گذشته؛ پیامبر اکرم(ص) در موارد گوناگونى، مؤمنین زیادى را به بهشت وعده فرموده‌اند؛ مانند این‌که بارها و بارها فرمود: امام علی(ع) و شیعیانش در بهشت خواهند بود.[6] و یا بر اساس روایات دیگر فرمود: «بهشت مشتاق چهار نفر است: على بن ابی‌طالب، عمّار، سلمان و مقداد».[7] این در حالى است که در روایت عشره مبشّره، هیچ نامى از نیکانى که پیرامون على(ع) بودند، به میان نیاورده و نام امام على(ع) را به جهت آن همه افتخار و درخشندگى، چون غیر قابل انکار بوده، آورده‌اند.
همچنین، می‌خواستند با آوردن نام على(ع) این حدیث را درست جلوه دهند! و چه جمع اضدادى در کنار هم ساخته‌اند! مگر کسى که ستمگرانه با امام على(ع) بجنگد، جاى او در بهشت است؟ در حالى که می‌دانیم رسول خدا(ص) فرمود: «هرکس با على بجنگد، با من جنگیده است».[8]
زبیر؛ همان کسى‏ است که عمر درباره‌اش می‌گوید: «اما تو اى زبیر! بدخوى و آزمند هستى، درحال خشنودى مؤمن و در حال خشم کافر، روزى انسان و دیگر روز شیطان، شاید اگر حکومت به چنگت آید، در روزگار تو و در ریگزار مکه، براى یک پیمانه جو، کتک کارى درگیرد، امّا اگر حکومت به عهده‌ات واگذار شود، کاش می‌دانستم آن روز که تو شیطان می‌شوى، چه کسى عهده‌دار مردم خواهد گشت و روزى که به خشم آیى، چه کسى؟ هان! خداوند تا وقتى تو چنین صفتى دارى، حکومت این امّت را به تو واگذار نخواهد نمود».[9]
همچنین طلحه، همان کسى که در اثناى جنگ جمل و در پى سوگند امیرالمؤمنین علی(ع) که آیا حدیث ولایت را شنیدى یا خیر؟ به بهانه فراموشى حدیث غدیر، خود را توجیه کرد[10] و سرانجام با تیرى از سوى مروان (به انتقام خون عثمان) به خاک هلاکت افتاد،[11] در حالى که از اطاعت امام، سرپیچى کرده بود به راستى آیا امام و کسى که علیه او شوریده بود، هر دو با هم در بهشت‌اند!؟
همچنین نقل شده است: «روزى که آیه 53 سوره احزاب[12] نازل شد، طلحه در جمعى گفت: حجاب امروزشان برای رسول خدا چه فایده‌اى دارد، فردا می‌میرد و عایشه را به ازدواج خویش در می‌آورم و وقتی پیامبر این سخن را شنید ناراحت و اذیت شد».[13] با این همه چطور مى‏توان گفت، عشره مبشره، در یک رده بوده و همگی صاحب پرونده درخشان! و اهل بهشت باشند!

---