در طول تاریخ شناخته شده بشر، انسان برای تهیه و نیز ذخیره­‌سازی غذای مورد نیاز خود اقدام به تغییراتی در مواد غذایی اوّلیه نموده و سپس آنها را مصرف می‌­کرد. با مروری در منابع روایی و تاریخی به این نتیجه خواهیم رسید که پیشوایان دینی ما نیز همین رویۀ معمول را ادامه می­‌دادند و حتی اگر توصیه‌­هایی نسبت به برخی موارد داشتند، این‌گونه نبود که سفارشی کلی و عمومی ارائه نمایند که محتوای آن «خام‌­خواری» و یا خودداری از هرگونه تغییری در مواد غذایی انسان­‌ها باشد. به عنوان نمونه، اگر در روایاتی توصیه شده است که گوشت را به صورت کباب مصرف کرده[1] و یا آن‌را با شیر بپزند[2] که مقوی‌­تر باشد، خود می‌­تواند نشانگر پذیرش فرایند برخی تغییرات در چرخۀ تولید تا مصرف باشد.
از طرفی، با آن‌که برخی توصیه‌­های بهداشتی و پزشکی از طرف پیشوایان دینی ما ارائه شده است، اما باید به این واقعیت توجه داشت که آنان بیشتر در صدد احیای مکارم اخلاق بودند و مطالعات و پیشرفت بشر را در زمینه‌­هایی؛ مانند پزشکی و صنعت، راهگشا می‌­دانستند؛[3] به همین دلیل، معتقدیم که متخصصان علوم غذایی باید در مورد این‌که چه تغییراتی در مواد غذایی به بهبود و یا افت کیفیت آنها می­‌انجامد، اظهار نظر کنند.

---