این‌که حضرت ابراهیم(ع) با توجه ویژه خداوند از آتش نجات یافت و این‌که زیتون، درخت پر ارزشی است، هر دو از مطالبی هستند که در قرآن کریم بدان‌ها اشاره شده است، اما در خود قرآن، ارتباطی میان این دو مطلب اعلام نشده است، ولی از برخی دعاها چنین استنباط می‌­‌شود که خداوند از راه انداختن برگ زیتونی که اسم اعظم در آن نگاشته شده بود در آتش، آن‌را خاموش ساخته و از این طریق، عنایت ویژه خود نسبت به ابراهیم(ع) را نمودار ساخت. دو دعای ذیل، ناظر به همین مطلب هستند:
1. «أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِی کُتِبَ عَلَى وَرَقِ الزَّیْتُونِ‏ وَ أُلْقِیَ فِی النَّارِ فَلَمْ یَحْتَرِق»؛[1]‏ تو را می‌خوانم با آن نامت که بر برگ زیتون نگاشته شده و در آتش افکنده شد و به دنبال آن، آتش از سوختن بازایستاد.
2. «وَ أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِی کُتِبَ عَلَى‏ وَرَقِ‏ الزَّیْتُونِ‏ فَخَضَعَتِ النِّیرَانُ لِتِلْکَ الْوَرَقَة»؛[2] و تو را با نامی از تو می­‌خوانم که بر برگ زیتون نگاشته شده و به دنبال آن، آتش در مقابل این برگه سر تعظیم فرود آورد.

---