لطفا صبرکنید
بازدید
9037
9037
آخرین بروزرسانی:
1399/04/27
کد سایت
fa67925
کد بایگانی
83271
نمایه
اصل آزار و اذیت اسرا و بازماندگان کربلا
طبقه بندی موضوعی
حوادث روز عاشورا|حوادث بعد از شهادت
- اشتراک گذاری
خلاصه پرسش
آیا بعد از پایان نبرد عاشورا تا زمان آزادی از اسارت، زنان و کودکان دائماً در معرض تازیانه و سیلی دشمن بودند؟ به ویژه هنگامی که کودکان نام پدرشان را می‌بردند؟!
پرسش
آیا پس از ظهر عاشورا تا کاخ اموی یزید، اسرای کربلا را کتک می‌زدند؟ این‌که مداحان زبانحال در مورد حضرت زینب و حضرت رقیه(س) و سایر بانوان هاشمی می‌خوانند راست است؟ این‌که هر موقع بچه‌ها را کتک می‌زدند حضرت زینب واسطه می‌شدند... این‌که می‌گویند شمر و حرمله و زجر و... از این قبیل در قافله اسرا بودند و کودکان را سیلی و لگد و تازیانه می‌زدنند. این‌که می‌گویند هر جا نام پدرشان را می‌بردند کتک می‌خوردند و دختران شام آنها را مسخره می‌کردند که ما بابا داریم تو نداری... این قضایا آیا واقعیت دارد و دلیل کتک زدنشان چه بوده است؟ آیا اسرای کربلا را غذا نمی‌دادند؟
پاسخ اجمالی
اصل آزار و اذیت اسرا و بازماندگان کربلا به گونه‌های مختلف؛ مانند: سوارکردن بر شتران بی‌جهاز،[1] آتش زدن خیمه‌ها، غارت اموال[2] و ... در منابع معتبر و یا قابل استناد وجود دارد، اما برخی از آنچه در برخی مصیبت‌خوانی‌ها گفته می‌شود که به یکی از آنها در پرسش اشاره شده است، می‌تواند زبان حال باشد. برخی نقل‌ها نیز – مانند آنکه اصلاً هیچ غذایی به دست اسرای کربلا نمی‌رسید - از اعتبار برخوردار نیست.
برای آگاهی بیشتر نمایه‌های زیر را مطالعه کنید:
«مداحان و تحریف در قیام عاشورا»، سؤال 629
«آتش زدن خیمه‌ها و غارت اموال در روز عاشورا»، سؤال 34472
«شهادت امام حسین(ع) و غارت اموال خیمه‌ها و زیور آلات و لباس رویین زنان»، سؤال 47599
«آب دهان انداختن اهل ذمه به اسیران کربلا»، سؤال 82182
برای آگاهی بیشتر نمایه‌های زیر را مطالعه کنید:
«مداحان و تحریف در قیام عاشورا»، سؤال 629
«آتش زدن خیمه‌ها و غارت اموال در روز عاشورا»، سؤال 34472
«شهادت امام حسین(ع) و غارت اموال خیمه‌ها و زیور آلات و لباس رویین زنان»، سؤال 47599
«آب دهان انداختن اهل ذمه به اسیران کربلا»، سؤال 82182
[1]. سید بن طاوس، اللهوف فی قتلی الطفوف، ص 142، تهران، نشر جهان، چاپ اول، 1348ش؛ شیخ مفید، الامالی، ص 321، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق.
[2]. ر. ک: شیخ مفید، الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج 2، ص 112 – 113، کنگره شیخ مفید، قم، چاپ اول، 1413ق؛ ابو مخنف کوفی، وقعة الطف، ص 256، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ سوم، 1417ق؛ بلاذری، احمد بن یحیى، أنساب الأشراف، ج 3، ص 204 – 205، بیروت، دار الفکر، چاپ اول، 1417ق؛ ابن شهر آشوب مازندرانى، مناقب آل ابی‌طالب(ع)، ج 4، ص 112، نشر علامه، قم، 1379ق؛ ابن نما حلی، جعفر بن محمد، مثیر الأحزان، ص 76، مدرسة الإمام المهدی (عجّل الله تعالى فرجه الشریف)، قم، چاپ سوم، 1406ق.
نظرات
