پرسش شما در حقیقت به سه بخش تقسیم و جداگانه به آنها پاسخ داده می شود:

1. منی چه علائمی دارد؟ و در چه صورت احتلام برای مرد حاصل می شود؟

2. اگر یقین به خروج منی پیدا کردیم، حکمش چیست؟

3. تکلیف نماز های خوانده شده – در حال جنابت- چیست؟

ج 1: علایم و نشانه های تشخیص منی طبق دیدگاه های فقها چنین است:

همه ی مراجع عظام (به جز آیات عظام بهجت، صافی و مکارم): خروج منی در مردی که سالم است و مریض نمی باشد، دارای سه نشانه است: 1. همراه با شهوت باشد. 2. با جستن بیرون آید. 3. بدن سست شود. اگر هیچ یک از نشانه های سه گانه و یا یکی از آنها را نداشت، حکم به منی نمی شود؛ مگر آن که از راه دیگری یقین کند که منی است.[1]

آیات عظام بهجت و مکارم: خروج منی در مرد دارای دو نشانه است: 1. همراه با شهوت باشد. 2. با جستن بیرون آید. اگر هیچ یک از دو نشانه یا یکی از آن دو را نداشت، حکم به منی نمی شود؛  مگر آن که از راه دیگری یقین کند که منی است.[2]

آیت الله العظمی صافی: اگر با شهوت و جستن بیرون آید و یا با جستن بیرون آید و بدن سست شود، آن رطوبت حکم منی را دارد و اگر هیچ یک از این دو نشانه را نداشت، حکم به منی نمی شود؛  مگر آن که از راه دیگری اطمینان پیدا کند که منی است.[3]

ج2: اگر لکه ی لباس شما نشانه های منی را داشته باشد و یقین پیدا کنید که لکه ی روی لباس شما منی است و از خود شماست، بر شما غسل جنابت واجب می شود. اما در صورتی که شک دارید، غسل جنابت واجب نیست و نمازهای شما هم قضا ندارد[4].

ج3: اگر الان یقین پیدا کرده اید، لکه ی مورد نظر، علائم منی را دارا بوده و اثر روی لباس شما منی بوده است برای نمازهایی که از این به بعد می خواهید بخوانید باید غسل کنید و نمازهای خوانده شده در حالت را باید قضا نمایید و اگر شک در روزهایی دارید که با این حالت نماز خوانده اید، به قدر متیقن عمل کنید یعنی آن مقداری که یقین دارید در حالت جنابت نماز خوانده اید، قضا کنید.

بهر حال اگر در لباس خود منی مشاهده کردید و یقین پیدا کردید از خود شماست، باید غسل کنید و نمازهایی را که یقین دارید، بعد از بیرون آمدن منی خوانده اید، قضا کنید، ولی نمازهایی را که احتمال می دهید بعد از بیرون آمدن منی خوانده اید، لازم نیست قضا کنید[5].