درباره نزول و هبوط حضرت آدم و حوا(ع) و جدایی آن دو از هم، روایات مختلفی وجود دارد. دو حدیثی که بیان می‌شود به زمان این جدایی اشاره دارد.
1. در روایت اول چنین آمده است: «إِنَّ اللَّهَ أَهْبَطَ آدَمَ بِالْهِنْدِ وَ أَهْبَطَ حَوَّاءَ بجُدَّة... فَمَکَثَ آدَمُ بِالْهِنْدِ مِائَةَ سَنَة...»؛[1] خدا آدم را در سرزمین هند و حوا را در منطقه جدّه[2] فرود آورد... آدم به مدت صد سال در هند به‌ سر برد.
2. روایت دیگر می‌گوید: «إن الله حین أهبط آدم إلى الأرض أمره أن یحرث بیده... فلبث یجأر و یبکی على الجنة مائتی سنة...»؛[3] وقتی خدا حضرت آدم را به زمین فرستاد، به او دستور داد که با دست خویش به کشت و کار بپردازد... او دویست سال به ناراحتی و گریه به خاطر دوری از بهشت سپری کرد.

---