«برزخ» در لغت به معنای  حائل و واسط میان دو چیز است و در فرهنگ دینی به معنای زیست انسان‌ها میان دو مبدأ و مقصد حیات انسانی، یعنی دنیا و قیامت است. انسان‌ها پس از مرگ در عالمی بین دنیا و آخرت به نام عالم برزخ زندگی خواهند کرد. تا زمانی که روز قیامت فرارسد و همه انسان‌ها در جهان آخرت حساب‌رسی شوند. عالم برزخ که عالمی مانند خواب انسان است، مانند دنیای مادی نیست، اما برخی از لوازم ماده؛ مانند شکل، زمان و مکان را دارد و به اجسامی که برخی خواص ماده را داشته، اما ماده نیستند، «جسم مثالی» می‌گویند.

انسان‌ها بسته به نوع اعمالشان در دنیا در عالم برزخ به نوعی زندگی خواهند کرد و در جای خاصی هستند.

خیرات و دعای بازماندگان و سنت و آثار نیکی که از خود مردگان باقی مانده، می‌تواند برای آنان در عالم برزخ  سودمند باشد و این واقعیت را هم می‌توان در روایات دید و هم منطبق با حکم عقل است.

در قرآن کریم، دوبار از واژه «برزخ» استفاده شده است که یکی از آنها صراحتاً به بر وجود عالم برزخ تأکید می‌کند، همچنین آیات فراوان دیگری نیز وجود دارد که در آن از واژه «برزخ» استفاده نشده، اما به نوعی ناظر به رخدادهای عالم برزخ است.

گاه به عالم برزخ، «عالم مثال» نیز می‌گویند و اینکه گفته می‌شود که برخی افراد، «چشم برزخی» دارند، یعنی علاوه بر اجسام مادی، توانایی دیدن لایه دیگری از عالم وجود یا همان عالم مثال را دارا می‌باشند.