آنچه در گذشته و امروز به عنوان «شهاب» شناخته می‌شود،‌ سنگ‌های سرگردان در آسمان است که بر اثر سرعت و اصطکاک، به صورت ستاره‌ای که با سرعت در حال حرکت است، مشاهده می‌شوند. در آیات متعددی از قرآن سخن از کرات آسمانی و شهاب‌سنگ‌ها و شیاطین رفته است. مانند این‌که می‌فرماید: «ما اين آسمان را از هر شيطان سنگسار شده و شوم و ملعون محفوظ داشته‌‏ايم. مگر آنهایی كه هوس "استراق سمع" (و خبرگيرى دزدكى) كنند، كه شهاب آشكار آنها را تعقيب می‌كند و به عقب می‌‏راند».

این‌که چگونه شياطين به وسيلۀ شهاب‌ها از آسمان رانده می‌‏شوند، مورد بحث و گفت‌و‌گوی مفسران است. برخی از آنها احتمال داده‌اند، اين‌گونه تعابیر در كلام الهى براى روشن شدن حقايق غير حسى در قالب محسوس است. همان‌گونه كه خداوند می‌فرمايد: «اينها مثل‌هايى است براى مردم و جز عالمان آنها را درک نمی‌كنند»؛ لذا منظور از آسمان كه جايگاه فرشتگان است، يک عالم ملكوتى و ماوراء طبيعى است كه از اين جهان محسوس، برتر و بالاتر است، و منظور از نزديک شدن شياطين به اين آسمان براى استراق سمع و پرتاب كردن شهاب به آنها، آن است كه آنها می‌‏خواهند به جهان فرشتگان نزديک شوند تا از اسرار خلقت و حوادث آينده آگاهى يابند، ولى آنها شياطين را با انوار معنوى ملكوتى كه تاب تحمل آن‌را ندارند می‌‏رانند.

و یامنظور این است كه: شیطان‌ها خود را به حق نزدیک می‌كنند، تا آن‌را با نیرنگ‌هاى خود به صورت باطل جلوه دهند، و یا باطل را با نیرنگ به صورت حق درآورند، و ملائكه رشته‏‌هاى ایشان را پنبه می‌‏كنند، و حق صریح را آشکار می‌‏سازند، تا همه به نیرنگ آنها پى برده، حق را حق ببینند، و باطل را باطل.