ائمه(ع) با آن‌که از توان مالی برخوردار بودند، اما در مخارج زندگی هیچ‌گاه دچار اسراف و تبذیر نمی‌شدند، حتی گاهی با توجه به شرایط، بسیار کم‌تر از شئونات خود از متاع دنیا بهره می‌گرفتند، و از خوراک و پوشاک و دیگر نیازهای دنیوی به حداقل‌ها اکتفا می­نمودند.

با این وجود، غیر از امام علی(ع) که هنگام در دست داشتن حکومت، مانند پایین‌ترین اقشار جامعه زندگی می‌کرد،[1] دیگر ائمه(ع) تلاش می‌کردند تا زندگی خود را متناسب با قشر متوسط جامعه قرار داده و بدون آن‌که اسراف و تبذیری داشته باشند، خود را فقیر هم وانمود نکنند.

با این مقدمه، می‌توان گفت خرید مرکب سواری گران‌قیمت به وسیله امام سجاد(ع) از این نگاه بود:

امام ‏صادق(ع) در حدیثی موثق[2] فرمود: «کان علی بن الحسین ع لیبتاع الراحلة بمائة دینار یکرم بها نفسه»«امام سجاد(ع) (برای مسافرت‌هایش) شتری راهوار و قوی با قیمت صد دینار می‌خرید تا کرامت خود را خدشه‌دار نکند».[3]

به عبارتی حضرتشان - که منصبی حکومتی نداشتند - نمی‌خواستند در جامعه‌ای که قشر متوسط آن از چنین مزایایی استفاده می‌کردند، خویشتن را نادار و فقیر جلوه دهند.

از طرف دیگر از آن‌جا که روش امام سجاد(ع) آن بود که مرکب سواری خود را در مسافرت‌ها آزار نمی‌داد،[4] باید از مرکبی استفاده می‌کرد که قدرت تحملش بالاتر بوده و طبیعتاً قیمت آن نیز بالاتر بود.

[1]. «غذای امام علی(ع)»، 76182؛ «حیوانات سواری امام علی(ع)»، 100488.

[2]. مجلسی، محمد باقر، مرآة العقول فی شرح أخبار آل الرسول، محقق، مصحح، رسولی، سید هاشم، ‌ج 22، ص 461، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1404ق. ر. ک:«تقسیمات حدیث»، 28261.

[3]. برقی، ابو جعفر احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، محقق، مصحح، محدث، جلال الدین،‏ ج 2، ص 639، قم، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1371ق.

[4]. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 2، ص 293، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق.