بر اساس برخی‌ گزارش‌ها امام حسین(ع) در روز عاشورا و در آن شرایط سخت، فرزندش امام سجاد(ع) را به سینه چسباند، و به او فرمود: پسرم! از من دعایی را به یادگار داشته باش که مادرم حضرت فاطمه(س) به من آموخت و ایشان نیز آن‌را از رسول خدا(ص) به یادگار داشت و این جبرئیل بود که دعا را برای پیامبر(ص)‌ آورده بود. این دعا برای رفع حاجت و همّ و غم و بلاهای سختی است که نازل می‌شود:

«(الهی) بِحَقِّ‏ یس وَ الْقُرْآنِ الْحَکِیمِ‏ وَ بِحَقِّ‏ طه‏ وَ الْقُرْآنِ الْعَظِیمِ یَا مَنْ یَقْدِرُ عَلَى حَوَائِجِ السَّائِلِینَ یَا مَنْ‏ یَعْلَمُ‏ مَا فِی‏ الضَّمِیرِ یَا مُنَفِّسُ عَنِ الْمَکْرُوبِینَ یَا مُفَرِّجُ عَنِ الْمَغْمُومِینَ یَا رَاحِمَ الشَّیْخِ الْکَبِیرِ یَا رَازِقَ‏ الطِّفْلِ الصَّغِیرِ یَا مَنْ لَا یَحْتَاجُ إِلَى التَّفْسِیرِ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ افْعَلْ بِی کَذَا وَ کَذَا».[1] در این‌جا به جای «کَذَا وَ کَذَا» حاجت انسان ذکر می‌شود.

این گزارش و این دعا در کتاب قابل استناد؛ اما بدون سند نقل شده است. از سوی دیگر،‌ شامل محتوایی است که برخی از فرازهای آن در دعاهای دیگر وجود دارد و مطلبی در آن وجود ندارد که مخالف آموزه‌های دینی باشد.

از این‌رو به خوبی می‌توان با استفاده از این دعا با خداوند ارتباط برقرار کرد.

[1]. قطب الدین راوندی، سعید بن هبة الله، الدعوات (سلوة الحزین)، ص 54 – 55، قم، مدرسه امام مهدی(عج)، چاپ اول، 1407ق.