در جهان آخرت علاوه بر نعمت‌های مشابه دنیوى، نعمت‌هاى دیگرى وجود دارد که فراتر و متعالی‌تر از نعمت‌ها و لذت‌هاى دنیوى است‏. قرآن کریم در این‌باره می‌فرماید:

«خداوند به مردان و زنان باایمان، باغ‌هایى از بهشت وعده داده که نهرها از زیر درختانش جارى است. جاودانه در آن خواهند ماند و مسکن‌‌هاى پاکیزه‌اى در بهشت‌‌هاى جاودان [نصیب آنها ساخته] و [خشنودى و] رضاى خدا، [از همه اینها] برتر است و رستگاری بزرگ، همین است».[1]

اما بزرگ‌ترین نعمت و پاداشی که به آنها داده می‌شود، رضایت و خشنودى خدا است که نصیب مؤمنان راستین می‌شود و از هر چیز دیگری برتر و بزرگ‌تر است: «وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَکْبَرُ».[2]

در نتیجه مؤمن واقعی همیشه در صدد رسیدن به این پاداش بزرگ الهی است: «وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ، إِلَى‏ رَبّهَا نَاظِرَةٌ»؛[3] چهره‌‏هایى در آن‌ روز خرم و شاداب است که با چشم دل جمال حق را مشاهده می‌کنند.

بعید است مردان و زنان نیکوکار و اهل‌بهشت -که دارای بصیرت و آگاهی کامل شده‌‌اند- آن نعمت‌‌ها و لذت‌‌های لذیذ و شیرین و با ارزش‌‌تر را رها کرده و خود را تنها با لذت‌‌های جنسی - آن هم به شکل دنیایی آن که در ذهن ما است - بپردازند.

در این راستا امام صادق‌(ع) فرمود: در روز قیامت همه‌ی چشم‌ها گریان است، مگر چشمی که بر جدّم امام حسین(ع) گریه کند. آنها در حالی ‌که چشمانى روشن و باز دارند محشور می‌گردند و آثار سرور و شادى در صورتشان نمایان است. مردم در فزع و ناراحتى بوده، ولى ایشان از هر غم و محنتى در امان هستند، مردم متفرق و پراکنده و مضطرب بوده، ولى ایشان در زیر عرش و سایه آن به یاد امام حسین(ع) بوده و درباره آن‌جناب مشغول صحبت هستند و از ناملایمات و ناراحتی‌‌هاى روز حساب هیچ خوف و هراسى ندارند. به ایشان گفته می‌شود: داخل بهشت شوید، ولى آنها از ورود به بهشت امتناع نموده و مجلس ذکر امام حسین(ع) را اختیار می‌‏کنند، فرشتگان و حور العین به آنها پیغام می‌‏دهند که ما با «ولدان مخلّد» مشتاق شما هستیم، ولى ایشان از فرط سرور و نشاطى که در مجلس‌‌شان دارند سرشان را بالا نکرده و به آنها نگاه نمی‌‌کنند.[4]

البته این بدان معنا نیست که هیچ توجهی به حورالعین نداشته باشند و از این لذت و نعمت بهره‌‌مند نشود:

زراره از امام باقر(ع) و امام صادق(ع) نقل می‌کند که در روز قیامت امام حسین(ع) در ظل عرش خدا می‌نشیند و خداوند زوّار و شیعیان ایشان را جمع می‌کند تا این‌که کرامت و نصرت و شادی و سرور نسبت به امری که فقط خداوند اوصاف آن‌را می‌داند، ببینند. در این هنگام نماینده‌‌ای از سوی زنان حورالعین بهشتی نزد آنان می‌آیند و  می‌گویند همسران شما مشتاق شما هستند، اما شما از ما دوری می‌کنید. زوّار و شیعیان می‌گویند: ان‌شاء الله به زودی به سوی آنها می‌رویم.[5]

با این وجود، با جست‌وجوی انجام شده عین روایت ذکر شده در متن سؤال، در کتاب‌های معتبر دیده نشده است و در صورت دست‌یابی به منبع آن، این پاسخ تصحیح خواهد شد.

به هر حال، این عدم توجه به دیگر نعمت‌ها ممکن است دائمی نبوده و تنها در مرحله اول ورود به بهشت است که لذت وصال پروردگار را برتر از هرچیز می‌دانند؛ اما اگر متوجه شوند که با استفاده از دیگر نعمت‌ها نیز از چنین وصالی دور نخواهند شد، دیگر دلیلی برای استفاده نکردن از آنها وجود نخواهد داشت.

[1]. توبه، 72.

[2]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏8، ص 38 – 39، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش.

[3]. قیامت، 22 – 23.

[4]. ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، محقق، مصحح، امینی، عبد الحسین، ص 82، نجف اشرف، دار المرتضویة، چاپ اول، 1356ش.

[5]. عده‌ای از علماء، الأصول الستة عشر، محقق، مصحح، محمودی، ضیاء الدین، جلیلی، نعمت الله، غلامعلی، مهدی، ص 340، قم، مؤسسة دار الحدیث الثقافیة، چاپ اول، 1423ق.