«فَالْعاصِفاتِ عَصْفاً»؛[1]سوگند به فرشتگانی که مانند تندباد می‌‏روند.

«عاصفات» از ریشه «عصف» است که در لغت به معانی گوناگونی مانند شدت، برگ، کاه،[2] بادهای تند و سخت مورد استفاده قرار می‌گیرد.[3]

در همین راستا، ممکن است مراد از عاصفات در آیه مورد گفت‌وگو، بادهاى طوفانى باشد؛ مانند آن‌جا که در آیه‌ای از قرآن می‌خوانیم: «وَ لِسُلَیْمانَ الرِّیحَ عاصِفَةً تَجْرِی بِأَمْرِهِ»؛[4] باد تند و سرکش را براى سلیمان رام کردیم که به امر او در آن سرزمین که برکتش داده بودیم حرکت می‌‏کرد.

برخی از مفسران نیز معتقدند که مراد از «عاصفات» فرشتگانى هستند که مانند تندباد (با سرعت زیاد) به سوى زمین آمده و احکام خدا را می‌‏آورند.^[5]

بر این اساس، مراد از «عصف»، سرعت سیر و حرکت است. و چون باد تند را «عاصف» می‌‏گویند، قرآن، ملائکه تیزرو در رساندن وحی را از باب استعاره عاصف می‌خواند؛ از این‌رو معنای آیه این خواهد شد که سوگند می‌‏خورم به فرشتگانی که پشت سر هم روانه می‌‏شوند، و آنها با سرعت سیرى که دارند، مانند بادهاى تند مأموریت خود را انجام می‌‏دهند.[6]

البته برخی از مفسران علاوه بر این معنا، گفته‌اند که آیه به سرعت عمل ملائکه براى گرفتن روح کافر و نابودی او نیز اشاره دارد.[7]

همچنین یکی از تفاسیر، منظور از «فَالْعاصِفاتِ عَصْفاً» را قبر و آرامگاه انسان‌ها دانسته است.[8]

[1]. مرسلات، 2.

[2]. قرشی، سید علی اکبر، قاموس قرآن، ج 5، ص 7، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ ششم، 1371ش.

[3].شیخ طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، تهرانی، آقا بزرگ، محقق، قصیر عاملی، احمد، ج 10، ص 223، بیروت، دار احیاء التراث العربی، بی‌تا.

[4]. انبیاء، 81.

[5]. فخر الدین رازی، ابو عبدالله محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، دار احیاء التراث العربی، ج 30، ص 764، بیروت، چاپ سوم، 1420ق.

[6]. طباطبائی، سید محمد حسین‏، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ‏20، ص 146، قم، دفتر انتشارات اسلامی‏، چاپ پنجم‏، 1417ق.

[7]. قرطبی، محمد بن احمد، الجامع لأحکام القرآن، ج ‏20، ص 155، تهران، ناصر خسرو، چاپ اول، 1364ش؛ رشیدالدین میبدی، احمد بن ابی سعد، کشف الأسرار و عدة الأبرار، تحقیق، حکمت‏، علی اصغر، ج ‏10، ص 336، تهران، امیر کبیر، چاپ پنجم، 1371ش.

[8]. قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، محقق، مصحح، موسوی جزائری، سید طیب،‏ ج 2، ص 400، قم، دار الکتاب، چاپ سوم، 1404 ق.