حضرت یوسف(ع) از پیامبران بزرگ بنی‌‌اسرائیل به شمار می‌آید، و یکی از سوره‌های قرآن کریم به نام وی و داستان زندگی‌اش اختصاص یافته است؛ اما در قرآن به این موضوع تصریح نشده است که او از پیامبران مرسل بوده باشد.

البته شواهدی از قرآن وجود دارد که می‌توان از آنها برای اثبات رسالت یوسف(ع) استفاده نمود؛ مانند:

«وَ لَقَدْ جاءَکُمْ یُوسُفُ مِنْ قَبْلُ بِالْبَیِّناتِ فَما زِلْتُمْ فی‏ شَکٍّ مِمَّا جاءَکُمْ بِهِ حَتَّى إِذا هَلَکَ قُلْتُمْ لَنْ یَبْعَثَ اللَّهُ مِنْ بَعْدِهِ رَسُولاً...»؛[1] پیش از این یوسف دلایل روشن براى شما آورد، ولى شما همچنان در آنچه او براى شما آورده بود تردید داشتید تا زمانى که از دنیا رفت، گفتید: دیگر خداوند پس از او رسولى برنمی‌‏انگیزد!

در احادیث و گزارش‌های رسیده از ائمه(ع)، البته به موضوع رسالت یوسف(ع) تصریح شده است؛ مانند:

1. ریان بن صلت می‌گوید: خدمت امام رضا(ع) رسیدم و به آن‌حضرت گفتم: ای پسر رسول خدا! مردم می‌گویند: شما با این‌که خود را نسبت به دنیا زاهد نشان می‌دادید، اما ولی‌عهدی را پذیرفتید! آن‌حضرت فرمود: خدا می‌داند که من از آن کراهت دارم، ولى چون در دوراهی میان قبول آن و میان کشته شدن قرار گرفتم، ولی‌عهدی را بر کشته شدن ترجیح دادم! واى بر آنها! مگر نمی‌دانند که یوسف(ع) پیامبر و رسول بود، و چون به مسئولیت خزانه‌‌‏هاى عزیز مصر ناگزیر شد، خودش پیشنهاد داد که مرا به مسئولیت خزانه‌‌داری این سرزمین منصوب کن‏!^[2]
2. امام صادق‌(ع) در ضمن بیان فضیلت و برتری امام علی(ع) نسبت به حضرت یوسف(ع)، تصریح می کند که یوسف فرزند یعقوب(ع) از پیامبرزادگان و همچنین رسولی راستگو بود: «... کَانَ یُوسُفُ بْنُ یَعْقُوبَ نَبِیَّ بْنَ نَبِیِّ بْنِ نَبِیِّ بْنِ خَلِیلِ اللَّهِ وَ کَانَ صِدِّیقاً رَسُولًا...».[3]
3. در گزارشی دیگر راوی نقل می‌کند: از امام باقر(ع) پرسیدم: آیا یوسف نبی مرسل بود؟ امام فرمود: آری. مگر این آیه را نشنیدی: «وَ لَقَدْ جاءَکُمْ یُوسُفُ مِنْ قَبْلُ...»؟![4]

[1]. غافر، 34.

[2]. شیخ صدوق، امالی، ص 72، بیروت، اعلمی، چاپ پنجم، 1400ق؛ شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا(ع)، محقق، مصحح، لاجوردی، مهدی، ج‏2، ص 139، تهران، نشر جهان، چاپ اول، 1378ق. «... عَنِ الرَّیَّانِ بْنِ الصَّلْتِ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا ع فَقُلْتُ لَهُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنَّ النَّاسَ یَقُولُونَ إِنَّکَ قَبِلْتَ وِلَایَةَ الْعَهْدِ مَعَ إِظْهَارِکَ الزُّهْدَ فِی الدُّنْیَا فَقَالَ ع قَدْ عَلِمَ اللَّهُ کَرَاهَتِی لِذَلِکَ فَلَمَّا خُیِّرْتُ بَیْنَ قَبُولِ ذَلِکَ وَ بَیْنَ الْقَتْلِ اخْتَرْتُ الْقَبُولَ عَلَى الْقَتْلِ وَیْحَهُمْ أَ مَا عَلِمُوا أَنَّ یُوسُفَ ع کَانَ نَبِیّاً رَسُولًا فَلَمَّا دَفَعَتْهُ الضَّرُورَةُ إِلَى تَوَلِّی خَزَائِنِ الْعَزِیزِ قَالَ لَهُ اجْعَلْنِی عَلى‏ خَزائِنِ الْأَرْضِ إِنِّی حَفِیظٌ عَلِیم‏ ...».

[3]. شیخ مفید، تفضیل أمیر المؤمنین(ع)، محقق، مصحح، کعبی، ص 32، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق.

[4]. قطب الدین راوندی، سعید بن هبة الله، قصص الانبیاء(ع)، محقق، مصحح، عرفانیان یزدی، غلامرضا، ص 135، مشهد، مرکز پژوهش های اسلامی، چاپ اول، 1409ق.