موضوع پرسش در دو بخش تحلیل و بررسی می شود:

الف) فراگیر بودن فیض و موهبت الهی

عطایا و بخشش و موهبت پروردگار به لحاظ صدور از ساحت کبریایى، تام و کامل بوده و محتاج به قید و شرط نیست و خداوند به همه مخلوقات، موهبت و حبّ تکوینی دارد. گسترش هستى و نعمت های آن، به طور تفضّل و از باب حبّ خداوند به مظاهر اسما و صفات خویش است و از این نظر همه یکسان اند، و اگر اختلافی در عطا و موهبت بوده، به لحاظ قابلیّت قابل است؛ یعنی برخی از انسان ها در عالم تشریع، در اثر فراهم نبودن شرط و نبود زمینه، این حبّ و موهبت را نمى‏پذیرند؛ مانند کسانی که به جایی از قساوت قلب و گمراهی رسیده اند که هدایت و روح ایمان و جاذبه الاهی را پذیرا نیستند.

از الطاف و  شئون ربوبیّت خداوند این است که برای بشر نعمت هایی را آماده کند تا وی بتواند به سوى مقصدى الاهی که خود برمی­گزیند، رهسپار شود. بشر بر حسب آفرینش هر لحظه در زندگى ناگزیر است از نعمت های مادّی و معنوی که پروردگار در دسترس او نهاده استمداد نماید تا برای ادای وظایف دینی بکار ببرد و اهل ایمان و تقوا شده، به سعادت و رستگاری برسد؛ اما برخی از انسان ها از این نعمت ها فقط برای دنیای خود بهره می برند و آخرت را فراموش می کنند و فقط به فکر رسیدن به آرزوهاى دور و دراز و دامنه‏دار خود هستند. [1] همچنان که در قرآن می فرماید:

«آن کس که (تنها) زندگى زودگذر (دنیا) را مى‏طلبد، آن مقدار از آن را که بخواهیم- و به هر کس اراده کنیم- مى‏دهیم سپس دوزخ را براى او قرار خواهیم داد، که در آتش سوزانش مى‏سوزد در حالى که نکوهیده و رانده (درگاه خدا) است. و آن کس که سراى آخرت را بطلبد، و براى آن سعى و کوشش کند- در حالى که ایمان داشته باشد- سعى و تلاش او، (از سوى خدا) پاداش داده خواهد شد. هر یک از این دو گروه را از عطاى پروردگارت، بهره و کمک مى‏دهیم و عطاى پروردگارت هرگز (از کسى) منع نشده است». [2]

بنابراین خداوند از روی رحمت عام خود نعمت های مادی و معنوی خود در اختیار بسیاری از بندگان قرار می دهد و چه بسا برخی حجت ها و معجزات را برای گناهکارترین افراد هم آشکار می کند تا به خدا روی کنند. همچنان که طبق آیات قرآن تمامى افراد بشر در برخی از مقاطع زندگی به خدا رجوع کرده و رفع گرفتارى و مشکلات خود را از او می خواهند و خداوند به آنان توجه می کند. از این حیث تفاوتی بین انسان ها نیست، ولی آنچه مهم است این است که انسان ها در ادامه زندگی خود چگونه شکرگذار این الطاف خداوند باشند:

«بگو: چه کسى شما را از تاریکی­هاى خشکى و دریا رهایى مى‏بخشد؟ در حالى که او را با حالت تضرع (و آشکارا) و در پنهانى مى‏خوانید (و مى‏گویید:) اگر از این (خطرات و ظلمت­ها) ما را رهایى بخشد، از شکرگزاران خواهیم بود. بگو: خداوند شما را از اینها، و از هر مشکل و ناراحتى، نجات مى‏دهد باز هم شما براى او شریک قرار مى‏دهید!». [3]

پس، این که خداوند برخی از مسیحیان را شفا می دهد و به آنها توجه می کند، به جهت فیض عام و رحمانیّت او است که شامل همه انسان ها می شود تا در سایه برخورداری از نعمت های الاهی راه سعادت و ایمان را برگزیده و به کمال و معرفت الاهی نایل شوند؛ زیرا خداوند انسان‏ها را آزاد آفرید و با در اختیار قرار دادن امکانات، آنان را می آزماید تا نحوه عمل و گزینش آنان روشن شود و مؤمنان و مخلصان از دیگران جدا شوند.

ب) برخی از مسیحیان جاهل قاصر اند [4]

با این که، اسلام دین حق و آسانی بوده و مورد پذیرش و تأیید عقل سلیم بوده و دست یافتن به حقیقت آن امرى ممکن و آسان است، ولی دین اسلام با کسانی که از حقیقت اسلام به جهت این که جاهل قاصر بوده و در اندیشه دینی مستضعف هستند، مدارا می کند؛ روشن است که این گروه چون در عدم ایمان خود به اسلام ، مقصر نیستند، و خدای متعال آنها را در این دنیا مورد رحمانیّت و الطاف عام خود قرار می دهد و اگر به اصول انسانی پایبند باشند، خدا آنها را به عذاب جهنم گرفتار نمی کند؛ زیرا عذاب، برای گناهکاران و کافرانی است که در کفر و گناه خود تقصیر کار بوده اند؛ یعنی با علم به حقانیت دین اسلام و اعتقادات آن، کفر ورزیده و به ادیان دیگر گرویده اند، اما کسانى که پیام اسلام و حقانیت آن یا به آنها نرسیده یا اندک اطلاعاتی که از اسلام دارند، نتوانسته عاملی تأثیرگذار برای پذیرش این دین مقدس از جانب آنان باشد، در واقع چنین افرادی علم به حقانیت دین اسلام ندارند و در عدم پذیرش این دین نیز مقصر نبوده و در صورت رعایت اصول انسانی اهل نجات بوده و وارد بهشت می شوند.

برای آگاهی بیشتر نمایه های زیر را مطالعه کنید:

1. «جهنم و غیر مسلمانان»، سؤال 47 (سایت: 283) .

2. «عدل الاهی و عدم آشنایی انسان ها با تشیع»، سؤال 3574 (سایت: 4230) .

3. «توبه مسلمانان و غیر مسلمانان»، سؤال 1404 (سایت: 1424) .