این دو سؤال مشابه هم هستند و برای هر دو می توان یک پاسخ ارائه کرد و آن این که:

استفاده از واژه هایی؛ نظیر "رازق" و "رب" و مانند آن که از صفات خداوند است برای مخلوقات، بستگی به این دارد که نیت و انگیزه شخص چه باشد! در نگاه اول می توان گفت که استفاده از این واژه ها با انگیزه ای که مطرح شد ایرادی ندارد؛ زیرا از آیاتی مانند: "عَلَى الْمَوْلُودِ لَهُ رِزْقُهُن‏"؛[1] "وَ إِذا حَضَرَ الْقِسْمَةَ أُولُوا الْقُرْبى‏ وَ الْیَتامى‏ وَ الْمَساکینُ فَارْزُقُوهُمْ مِنْه"؛[2] و "وَ قالَ لِلَّذی ظَنَّ أَنَّهُ ناجٍ مِنْهُمَا اذْکُرْنی‏ عِنْدَ رَبِّک"،[3] می توان برداشت کرد که بندگان خدا هم - در طول او و نه در عرضش - می توانند رازق و رب باشند.

شاهد بر این، روایاتی است که صریحاً خلقت را به انبیا و ملائکه نسبت داده است: شخصی از امام رضا (ع)سؤال می کند، آیا غیر از خداوند خالقی وجود دارد؟! حضرت می فرماید: خدا می گوید" فَتَبارَکَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِینَ"، تحقیقاً خداوند خبر داده است که در میان بندگانش خالق و غیر خالق وجود دارد؛ زیرا می دانیم که حضرت عیسی (ع) با مقداری گل به اذن خداوند مجسمه پرنده ای ساخت و در او دمید و پرنده واقعی شد و سامری نیز برای بنی اسرائیل گوساله ای ساخت که صدای گاو داشت.[4] همچنین در بعضی از روایات خلقت به ملائکه نسبت داده شده است:

امام باقر (ع) در چگونگی خلقت انسان بعد از نقل اموری می فرماید: "ثُمَّ یَبْعَثُ اللَّهُ مَلَکَیْنِ خَلَّاقَیْنِ یَخْلُقَانِ فِی الْأَرْحَامِ مَا یَشَاءُ"؛[5] سپس خداوند دو فرشته را می فرستد که آنچه را که خدا می خواهد خلق کنند.

همین موضوع در ارتباط با "رزق" و "ربوبیت" نیز صدق می کند، البته یادآوری نکاتی در این زمینه ضروری است:

1. از آن جا که تبلیغات گسترده ای علیه تشیع شکل گرفته که می خواهند آنان را از دایره خداپرستی خارج و به امام پرستی متهم سازند، لازم است از اموری که سبب حساسیت و سوء استفاده می شود پرهیز کرد، حتی اگر هدف از آن ابراز علاقه به ائمه (ع) باشد.

2. یکی از اموری که در روایات -در گفت و گو با مردم- بدان توصیه شده است، سخن گفتن به اندازه سطح دانش آنان است. امام صادق (ع) می فرماید: رسول خدا (ص) هیچ گاه به تناسب خرد خویشتن با مردم به گفت و گو نپرداخت، بلکه فرمود: ما گروه پیامبران فرمان یافته‏ایم که با مردم به اندازه خردشان سخن گوییم.[6]

بنابراین از طرح مسائلی که باعث به اشتباه افتادن مردم شده و نیاز به توضیح و توجیه دارد، در حد امکان باید خود داری کرد.

3. یکی از حقوقی که فرزندان بر والدین دارند؛ این است که اسم نیکو برای آنان انتخاب کنند و آنچه از ‏پیشوایان در این زمینه رسیده است دلالت می کند که شایسته ترین نام ها عبارت از: نامی است که دلالت بر بندگی پروردگار کند و برترین نام ها اسامی ائمه (ع) و پیامبران الاهی است.[7] طبیعتا این مسئله را معصومان (ع) در زندگی شخصی خود نیز رعایت کرده اند و ما با آن که نام هایی چون "عبد الله"و "عبد الرحمن" را در میان فرزندان آن بزرگواران مشاهده می کنیم، اما نام هایی چون "عبد الحسین"، "عبد النبی" و ... - با آن که می توان توجیه صحیحی نیز برایشان یافت - در میان فرزندان امامان وجود ندارد. بنابر این راه سعادت ما در دنیا و آخرت این است که در کردار و گفتار نه بر آنان پیشی گیریم و نه عقب بیفتیم، بلکه ملازم و همراه آنان باشیم چنان که در فرازی از زیارت جامعه کبیره اشاره به آن شده است.[8]