در مورد اذکار و الفاظ نماز و قرائت حمد و...، فهم معنا و قصد انشاء نه تنها جایز، بلکه بسیار خوب است. شکّى نیست که هدف از این الفاظ، معانى آن است. هدف، تسبیح، تهلیل، حمد و ستایش خدا است، و این امر با قصد لفظ بدون قصد معنا حاصل نمى شود، بلکه در مورد سوره حمد که هیچ نمازی بدون آن محقق نمی شود، باید گفت که اساساً این سوره طبق روایات بین خدا و بنده او تقسیم شده است.

علی (ع) از رسول خدا (ص) نقل کرده است که خدای تبارک و تعالی فرمود: فاتحه الکتاب را بین خودم و بین بنده ام تقسیم کرده ام که نصف آن برای من است و نصف دیگر آن برای بنده ام.[1]

به عبارت دیگر، پروردگار متنی زیبا را در اختیار بشر قرار داده تا او بتواند با استفاده از آن با خدایش به راز و نیاز بپردازد.

البته باید توجه داشت که قصد انشاء نباید تا آن جا پیش رود که انسان فراموش کند که متن راز و نیاز او با خدا، جزئی از قرآن کریم است.