یکی از شرایط صحت غسل این است که آب به تمام سطح بیرونی (خارجی ) که ظاهر است و دیده می شود برسد. چنان که در توضیح المسائل آمده است: "اگر در غسل به اندازه سر مویى از بدن نشسته بماند، غسل باطل است، ولى شستن جاهایى از بدن که دیده نمى‏شود، مثل توى گوش و بینى، واجب نیست".[1] و "جایى را که شک دارد از ظاهر بدن است یا از باطن آن، شستن آن لازم نیست، ولى احتیاط در شستن است".[2] و "اگر سوراخ جاى گوشواره و مانند آن به قدرى گشاد باشد که داخل آن دیده شود، باید آن را شست و اگر دیده نشود شستن داخل آن لازم نیست".[3]