1. حدیث مزبور در پرسش، دربارۀ اجتهاد مجتهدان و استباط احکام شرعی از طریق منابع معتبر شرعی (قرآن، سنت، عقل و اجماع) نیست، چرا که نظر به قیاس دارد؛ یعنی اگر کسی به‌وسیلۀ قیاس حکمی را استنباط نماید و فتوا دهد، حتی اگر درست حکم کرده باشد؛ چون از راه صحیح نبوده، پاداشی ندارد، و اگر اشتباه حکم داده باشد، به خدا دروغ بسته است.[1]

2. گفتنی است که رجوع به دانشمندان و عالمان دینی در زمان حضور ائمه اطهار(ع)، نیز رایج بوده است، همان‌طور که برخی از مردم که از مدینه دور بودند و دسترسی به امام (ع) برایشان مشکل بود، فقیهان از ناحیه ائمه(ع) -مانند زکریا بن آدم و یونس بن عبد الرحمن- دستور داشتند که بر کرسی فتوا بنشینند و مسائل حلال و حرام را برای مردم بیان نمایند.

از باب نمونه به بیان دو روایت اکتفا می‌شود:

1. على بن مسیّب می‌گوید: خدمت حضرت رضا (ع) عرض کردم: محل من از شما دور است و به شما دسترسى ندارم، و همیشه نمی‌توانم خدمت شما برسم، مسائل دینى خود را از کدام شخص بگیرم؟ فرمود: از زکریا بن آدم قمّى که دین و دنیایش محفوظ و مورد اطمینان است، راوى می‌گوید: من برگشتم و هر چه احتیاج داشتم از وى سؤال می‌کردم.[2]

2. از عبد العزیز مهتدی که نماینده و از یاران نزدیک امام رضا (ع) در شهر قم بود، روایت شده است که گفت: به امام رضا (ع) گفتم: برای من در هر زمانی، امکان حضور خدمت شما نیست، در مسائل دینی به چه شخصی مراجعه نمایم؟ حضرت فرمود: یونس بن عبد الرحمن.[3]