خدا در این دو آیه شریفه حالت بهشتیان و جهنمیان را توصیف می‌کند و می‌فرماید: «و (در آن روز) بهشت به نزدیک پرهیزکاران آورده می‌شود. و دوزخ براى گمراهان آشکار می‌گردد».[1]
نزدیک شدن بهشت؛ یعنی این‌که وقتی شخصی با تقوا از دنیا می‌رود، به او بشارت بهشت داده می‌شود و در قبرش درى از بهشت برای او باز می‌شود و وارد بهشت برزخی می‌شود. و بروز و ظهور جحیم براى گمراهان بدین معنا است که هم‌زمان با مُردن، بلکه قبل از آن و در حال احتضار، فرشتگان عذاب به او وعده آتش می‌دهند. درى از جحیم در قبرش باز شده و قبرش مملوّ از آتش می‌شود و روح او را با قالب مثالى به جهنم عالم برزخ وارد می‌کنند.[2]
مفسران درباره علت تفاوت تعبیر از رفتن بهشتیان به بهشت و جهنمیان به دوزخ و جهنم، به نکاتی اشاره کرده‌اند:
1. نزدیک شدن بهشت به متّقین، اشاره به شرافت آنان دارد؛ زیرا به جای این‌که آنان را به بهشت ببرند، بهشت را به آنان نزدیک می‌کنند. اما در مقابل، دوزخ و جهنّم برای گناه‌کاران آشکار می‌شود و بعد برای این‌که آنان را خوار کنند، این افراد را به سمت دوزخ و جهنم می‌کشانند.[3]
2. این‌که بهشت به سوی پرهیزکاران می‌آید، از زاویه‌ای دیگر، اشاره به مقام با عظمت و پر ارزش آنان دارد.[4] به دیگر سخن؛ این آیه می‌خواهد بگوید که مقام و جایگاه این افراد از بهشت هم بالاتر است و این بهشت است که باید نزد آنها بیاید.[5]
3. ممکن است نزدیک بودن بهشت، بیان کننده این مطلب باشد که رحمت خدا بر غضب او سبقت دارد و رحمتش به بندگان، نزدیک‌تر از خشم او نسبت به آنها است.[6]

---