به پرسشی مشابه با سؤال شما، قبلا در این سایت پاسخ داده شده، مبنی بر اینکه حج و سفر به عتبات، آیا از اراده انسان ناشی می­شود و یا از طلب خداوند و معصومان(ع)؟! شماره این پاسخ 3411 می­باشد، که با مراجعه به آن می­توانید تا حدودی، پاسخ خود را دریافت نمایید.

اما بطور مختصر، به نکات ذیل دقت فرمایید:

1 – خداوند؛ طبق حکمت خود؛ مقرر فرموده که افراد بشر؛ بدون در نظر داشتن اینکه آیا مؤمنند و یا کافر؛ در مقدار روزی با هم متفاوت بوده و چنین تفاوتی، وسیله­ای برای آزمایش آنها ­باشد.

2 – بر همین اساس، خداوند، رزق و به عبارتی ثروت را میان همه افراد بشر؛ چه شکرگزار و چه ناسپاس؛ تقسیم نموده و تمام آنها از این لطف عام الهی برخوردارند، بگونه­ای که قرآن کریم خطاب به پیامبر (ص)فرموده:(رزق خداوند تو محدودیت و منعی نداشته و به مؤمنان و کافران خواهد رسید [1] ) و به عبارتی، اصل ثروت و در کلیت آن، جدا از مقدار و نیز کیفیت به دست آوردن و هزینه نمودن آن، به عنوان لطف عامی از جانب خداوند به حساب می­آید که همگان از آن؛ در اندازه­های مختلف؛ برخوردار می­باشند.

3 – مقدر بودن روزی و باز بودن در لطف خداوند، هیچ منافاتی با تلاش انسان ها برای کسب ثروت نداشته و در منابع دینی هم توصیه شده که به دعا بسنده ننموده و تلاش و فعالیت در راه کسب ثروت مشروع را از یاد نبریم! در این زمینه به پرسش شماره 4007 مراجعه نمایید.

4 – ثروت برخی افراد با­ایمان؛ با لطف خاص خداوند؛ افزایش خواهد یافت و در بسیاری از موارد، چنین افزایشی از راههایی خواهد بود که حتی خود آن فرد با­تقوی، تصور آن را نیز نمی­نموده است! آیات 2 و 3 سوره طلاق و روایاتی که در تفسیر آن آمده است، بیانگر این موضوع می­باشند.

5 – اینکه برخی افراد باایمان، از ثروت و امکانات مادی بیشتری برخوردار شده­اند، دلیل بر آن نیست که مؤمنان فقیر از لطف خاص خداوند محروم­اند، بلکه خدای متعال؛ بر حسب حکمت خود؛ همواره به تمام مؤمنان نظر لطف دارد که گاه این لطف می­تواند در قالب ثروت بوده و همانند سلیمان(ع) و یوسف(ع)، مقامات ظاهری دنیا را به آنها عطا فرماید و گاه می­تواند در قالب فقر و تحمل مشکلات متجلی شود که پیامبری همچون ایوب(ع) نمونه بارز آن است و فرد باایمان باید به اندازه­ای تسلیم باشد که هم ثروت و هم فقر را نشانه­ای از لطف پروردگار و آزمایشی از جانب او بداند [2] !(پسندم آنچه را جانان پسندد) و یا به تعبیر امام راحل(از تو جانا جفا وفا باشد). در این ارتباط می­توانید، پرسش 3040 را نیز مورد مطالعه قرار دهید.

6 – البته باید به این نکته توجه نماییم که هر افزایش ثروتی را نمی­توان لطف خاص خداوند دانست، بلکه تنها ثروتی از این خصوصیت برخوردار است که از راه مشروع به فرد با ایمان عطا شده و او نیز این ثروت را در راههایی که مورد پسند خداوند است، هزینه نماید. در غیر این صورت، سرمایه و ثروت، نه تنها لطف خاص نیست، بلکه شاید نشانه­ای از عذاب الهی باشد که قرآن کریم، تعبیر "استدراج" را برای آن به کار برده [3] و بیان نموده که اگر اشخاصی، آیات و نشانه­های الاهی را که برایشان قرار دادیم، به فراموشی بسپرند، ما نیز در مقابل، درهای رسیدن به تمام مقاصد دنیوی را برای آنان باز می­نماییم، تا آنکه از ثروت ها و موقعیت های به دست آمده برای خود شادمان شوند، سپس آنها را در حالی که امر برایشان مشتبه شده، به عذاب ناگهانی دچار خواهیم نمود [4] . مطمئنا چنین ثروتی را نباید نشانه لطف خاص خدا بدانیم، بلکه باید از گرفتار شدن در چنین دامی به او پناه ببریم.

امیدواریم با توجه به نکات فوق و نیز مطالعه سؤالات مرتبط، پاسخ خود را دریافت نموده باشید.