یتیم؛ در  لغت به معنای مفرد و یکتا از هر چیز است، و در اصطلاح به کودکی که پدرش مرده باشد، اطلاق می‌گردد.[1]
در شرع مقدس اسلام نیز یتیم به کودکى گفته مى‌شود که پدر خود را از دست داده و به سن بلوغ نرسیده است و در این باره فرقى بین پسر و دختر نیست. و همین که به حدّ بلوغ برسد، دیگر یتیم بر او صدق نمى‌کند.[2]
بر این اساس، اگر فردی به سن بلوغ رسیده باشد و یا آنکه قبل از آن، علائم بلوغ را در خود مشاهده کرده باشد، از لحاظ فقهی نمی‌توان به او یتیم گفت.
در ضمن، گرچه فرزند بدون مادر شاید در مواردی دچار مشکلات بیشتری باشد، اما از لحاظ فقهی به او یتیم گفته نشده و احکام ویژه یتیم در مورد او جریان نمی‌یابد. شاید به این دلیل که سرپرستی که تأمین مالی او بر عهده‌اش می‌باشد(پدر)، هنوز در قید حیات است.

---