. این روایت تنها در احتجاج طبرسی و مناقب ابن شهرآشوب[1] ذکر شده است، و برای یک واقعه تاریخی، همین مقدار قابل قبول به نظر می‌رسد: «قَالَ مَرْوَانُ‏ بْنُ الْحَکَمِ یَوْماً لِلْحُسَیْنِ‏ بْنِ عَلِیٍّ ع لَوْ لَا فَخْرُکُمْ بِفَاطِمَةَ بِمَ کُنْتُمْ تَفْتَخِرُونَ عَلَیْنَا؟ فَوَثَبَ الْحُسَیْنُ ع‏ ...»؛[2]
از محمّد بن سائب نقل است: روزى مروان بن حکم به امام حسین(ع) گفت: اگر مباهات شما به فاطمه نبود به چه چیزی بر ما فخر می‌کردید!؟
آن‌حضرت با شنیدن این سخن از جا برخاست و گریبان مروان را گرفت، - و در این کار بسیار قوى بود- گلویش را فشرده و عمّامه او را به دور گردنش انداخت و چندان کشید که او بیهوش شد، سپس او را رها کرده و رو به جماعت قریش نموده و فرمود:
شما را به خدا سوگند می‌‏دهم که گفته‌‏هایم را اگر درست بود تصدیق کنید! آیا در روى زمین دو حبیبى که نزد رسول خدا(ص) محبوب‌تر از من و برادرم باشند می‌شناسید؟ یا دخترزاده پیامبرى جز من و برادرم سراغ دارید؟
همگى گفتند: خدا می‌داند که سراغ نداریم!
امام حسین(ع) فرمود: و من هم در روى زمین فرد ملعونى که فرزند ملعون باشد که هر دو از جانب رسول خدا(ص) طرد شده باشند، ، جز این (مروان) و پدرش نمی‌شناسم.
به خدا که در شرق و غرب عالم مردى که نسبت اسلام به خود دهد، دشمن‌تر [از این فرد] براى خدا و رسول و اهل‌بیت او نیست، و علامت و نشان کلام من در تو این است که چون غضب کنى رداء از دوشت می‌‏افتد.
راوى می‌گوید: به خدا سوگند که مروان از جایش برنخاست تا خشمگین شد، خود را تکاند و رداء از دوشش افتاد.
2. اما در مورد این‌که چرا امام حسین(ع) چنین رفتار خشنی را انجام داده است، به پیشینه و وضعیت آن‌روز مروان بر می‌گردد:
گفتند: مروان بن حکم روز جمل اسیر شد، براى نجات خود از امام حسن(ع) و امام حسین(ع) درخواست کمک کردند، حسنین(ع) نیز نزد پدرشان شفاعت کرده و امیر المؤمنین(ع) او را آزاد فرمود.
سپس حسنین براى بیعت مروان از حضرت اجازه خواستند، امام فرمود: مگر بعد از کشته‌شدن عثمان با من بیعت نکرد؟ مرا به بیعت او نیاز نیست، دستش دست یهودى خائن است، اگر با دستش با من بیعت کند، با نشیمن‌‏گاهش می‌شکند. براى او حکومتى در پیش است که مقدار زمانش به‏ اندازه‌‌اى است که سگ بینى خود را بلیسد. او پدر چهار حاکم است، و جامعه اسلامى از او و فرزندانش روز خونبارى خواهد دید.^[3]
با این بیان، وضعیت مروان روشن می‌شود؛ وی که بعد از قتل عثمان با امام بیعت کرده بود، با شرکت در جنگ جمل بیعت خود را شکست و عملاً خود را مهدور الدم نمود.
تشبیه او به یهودی به خاطر مکر و حیله و پیمان شکنى او است، چنان‌که یهود به پیمان شکنی مشهور است.
او پدر چهار حاکم و والی به نام‌های عبد الملک که خلیفه شد. و عبد العزیز والى مصر، بشر والى عراق، و محمّد والى جزیره گردید، و آنها در مکر و حیله و گمراه کردن مردم مانند پدرشان بودند، در قتل و غارت و انواع سختی‌ها که از ایشان صادر شد.
البته بعضى گفته‌‏اند مراد از چهار فرمانروا که حضرت فرمود، چهار پسر عبد الملک بن مروان، یزید و سلیمان و ولید و هشام، هستند که هر چهار نفر به خلافت رسیدند.[4]
بنابر این، کسی که چنین وضعیتی در جامعه اسلامی داشته؛ اسلام آوردنش از روی نفاق بوده، و آزاد شده به دست امام حسن(ع) و امام حسین(ع) است، و اکنون به خود اجازه می‌دهد که در برابر اهل‌بیت پیامبر(ص) چنین اظهار خودنمایی کند، آیا مستحق چنین برخوردی نیست؟ و آیا همچنان باید با او از راه مدارا و کرامت برخورد نمود؟

---