ابتدا باید گفت که شعار «أمت أمت» و یا همان «بکُش بکُش»، شعار جنگی معروفی بود که از زمان صدر اسلام[1] و شاید قبل از آن در نبردها و از سوی طرفین نبرد مورد استفاده قرار می‌گرفت. البته روایاتی حاکی از آن است که این شعار معروف توسط یاران امام مهدی(عج) نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد که صرف نظر از سند، به دو روایت که از امام علی(ع) در این زمینه نقل شده است اشاره می‌کنیم:

1. «مهدى(عج) به همراه لشکری بین دوازده تا پانزده هزار نفر ظهور می‌کند و تیر و نیزه در جلو او می‌رود. هیچ دشمنى به مصاف او نمی‌آید، مگر این‌که آنها را به اذن خدا شکست می‌دهد. شعار آنها أمِت أمِت است. از ملامت و سرزنش در راه خدا باکى ندارند، هفت پرچم از طرف شام به سمت آنها حرکت می‌کند و حضرتشان همه آنها را شکست می‌دهد ...».[2]
2. «به زودی فتنه برای مردم پیش می‌آید، همان‌گونه که طلا در معدن ظاهر می‌شود. پس اهل شام را دشنام ندهید، بلکه ظالمان آنها را نفرین کنید؛ زیرا در میان آنها افراد صالحی هستند. به زودی خداوند بلایی از آسمان به سوی آنها می‌فرستد و آنها دچار تفرقه می‌شوند، به طوری که اگر روباه‌ها با آنان بجنگند، بر آنها غلبه می‌‌کنند. سپس خداوند از میان آنها مردی از خاندان رسول الله(ص) را به همراه دوازده تا پانزده هزار نفر برمی‌انگیزاند که نشان پرچم آنها «أمِت أمِت» است...».[3]

در این روایات نامی از نبرد با یهود در بیت المقدس نیامده و تنها به شام - که در آن زمان شامل بیت المقدس هم می‌شد - اشاره شده است.

البته ذکر این نکته ضروری است که با فرض پذیرش روایات، این شعار زمانی به مرحله عمل خواهد رسید که دعوت به سوی حق صورت گرفته باشد؛ اما آنها از پذیرش حق امتناع کنند.[4]

[1]. أحمد بن یحیى بن جابر البلاذرى،جمل من انساب الأشراف، تحقیق، سهیل زکار و ریاض زرکلى، ج 1، ص 293، 317، بیروت، دار الفکر، چاپ اول، 1417ق؛ طبری، أبو جعفر محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک، تحقیق، محمد أبو الفضل ابراهیم، ج 3، ص 28، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق؛ محمد بن سعد بن منیع الهاشمی البصری،الطبقات الکبرى، تحقیق، محمد عبد القادر عطا، ج 2، ص 67، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1410ق.

[2]. ابن طاووس، على بن موسى‏، التشریف بالمنن فی التعریف بالفتن‏، ص 138، قم، مؤسسة صاحب الأمر( عج)، چاپ اول، 1416ق‏.

[3]. قاضى نور الله شوشتری، احقاق الحق و ازهاق الباطل‏، مقدمه و تعلیقات، مرعشى نجفى‏، شهاب الدین، ج ‏13، ص 288، و ج ‏29، ص 583، قم، مکتبة آیة الله المرعشی النجفی، چاپ اول، 1409ق؛ حمود بن عبد الله بن حمود بن عبد الرحمن تویجری، إتحاف الجماعة بما جاء فی الفتن والملاحم وأشراط الساعة، ریاض، دار الصمیعی للنشر والتوزیع، چاپ دوم، 1414ق.

[4]. «قیام امام زمان با اسب و شمشیر»، 14075؛ «معنای خیر بودن شمشیر»، 104044.