در فرض سؤال، چنانچه تا قبل از رمضان سال بعد، بیماری‌اش بهبود یابد، لازم است، روزه‌ها را قضا نماید، ولی کفّاره لازم نیست. البته اگر تجرّی بر گناه را گناه بدانیم، باید از این رفتار خود از خداوند طلب بخشش نماید.
ضمائم:
پاسخ دفاتر مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است:[1]
حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مد ظله العالی):
اگر این ضرر و بیماری تا ماه رمضان بعد ادامه پیدا کند و یا بفهمد که ادامه داشته است در این صورت قضا ساقط است و برای هر روز یک مد طعام به فقیر می‌دهد و اگر قبل از ماه رمضان بعدی بیماری برطرف شود و قادر بر روزه گرفتن شود باید روزه‌ها را قضا کند و به هر حال کفاره عمد ندارد.
حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی):
کفاره ندارد.
حضرت آیت الله العظمی شبیری زنجانی (مد ظله العالی):
کفاره ندارد و باید به احکام کسی که به جهت ضرر، روزه نگرفته عمل نماید.
حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی):
اگر جاهل بوده روزه هایش را به احتیاط قضا کند.
حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):
فقط قضا دارد.
حضرت آیت الله هادوی تهرانی (دامت برکاته):
این فرد معصیت کرده و باید قضا کند، ولی کفارۀ افطار بر او لازم نیست.
لینک به سایت استفتائات