گرچه در حالت عادی، نمی توان اموری از قبیل قرائت قرآن، مداحی، دعا و اذان را واجب دانست، اما در استحباب این مسائل جای تردیدی نیست. زیرا از آنجا که بخشی از وجود انسان، عواطف و احساسات اوست، گاهی زیبا خواندن یک دعا و یا یک شعر، دل و جان افراد زیادی را به خدا نزدیک کرده و آنان را به انجام کارهای نیک تشویق و مانع انجام کارهای زشت می شود. اهمیت این کار زمانی بیشتر نمایان می شود که شرایط خاصی پیش بیاید که رها کردن چنین فعالیتهایی موجب بی توجهی مردم به شعائر دینی شود که در آن صورت از باب حفظ دین شاید بتوان در برخی موارد آنها را واجب نیز دانست.

از طرف دیگر، اجر و پاداش یک مداح، مؤذن و ... بستگی به انگیزه و قصد او دارد که نیت او چیست؟!

چون از نظر اسلام، همه اعمال و عبادات و فعالیت های دینی و مذهبی انسان در صورتی از اجر و پاداش معنوی برخوردار است که با قصد قربت و تنها برای رضای خدا باشد و چه بسا فردی که سخنرانی زیبایی نموده و دعا یا مداحی بسیار دلنشینی انجام دهد که موجب لذت بردن دیگران شده و قلبهایشان را به خدا نزدیک کند، اما چون خود او نیتش را خالص نکرده، هیچ اجر و پاداشی نبرد که این خسارت بزرگی برای او بوده و به تعبیر پیامبر اکرم(ص)،چه بسا قاری قرآنی که مورد لعنت قرآن قرار می گیرد.[1]

بنا براین، اگر واقعاً صدای زیبا و تأثیر گذاری دارید که آن هم یکی از نعمتهای پروردگار است و از شما درخواست می شود که دیگران را به فیض برسانید، سزاوار است که از زیر بار مسئولیت شانه خالی نکرده و با رعایت موازین شرعی چون نیت پاک، راستی در گفتار و عدم ایجاد مزاحمت برای دیگران، مشتاقان را از صدای خود بهره مند سازید.

وظیفه شما در مواردی که مداحان دیگری حضور دارند،حسب مورد، متفاوت است و شما باید با توجه به خداوند و کنار گذاشتن هواهای نفسانی، مقایسه ای بین منافع و لذات معنوی حاصله برای خود و دیگران انجام داده و به آنچه به عقیده خود ارزشمندتر یافتید عمل کنید که به تصریح قرآن کریم، هر انسانی به رفتار و کردار خود آگاه تر از دیگران است.[2]

به این نکته نیز توجه داشته باشید که گاه شیطان، انسانها را به بهانه دوری از ریا و عجب، از کارهای خیر باز می دارد. بر این اساس، در یک ورزش روحی سنگین باید به شیوه ای عمل کنید که همزمان با انجام عبادات و طاعات و وظایف دینی، ریا و عجب را نیز از خود دور کنید.