صالح یعنی فردی که لیاقت و صلاحیت فیوضات الهی و نعمت‌های پایان­ناپذیر و درجات عالیه و رحمت خاصه‌ی حق را پیدا کرده، و این مقامی در طول مقام نبوّت نیست، بلکه در کنار و در عرض مقام نبوت است و یکی از ویژگی‌های پیامبران(ع) و مؤمنان است.

پیامبران و مؤمنان همواره تداوم صفات نیک را از خدا می‌خواهند که صلاح نیز یکی از آنها است. مانند آنچه را که حضرت ابراهیم(ع) از خداوند درخواست می‌کند: «رَبِّ اجْعَلْنی مُقیمَ الصَّلاةِ»؛[1] اى پروردگار من، مرا و فرزندان مرا برپای‌دارندگان نماز قرار ده.

روشن است که این درخواست، بدان معنا نیست که مقام برپا دارندگان نماز برتر از مقام پیامبران است.

البته، آنچه مهم است آن است که علاوه بر صلاح در دنیا سرانجام کار انسان نیز صلاح باشد و پیامبران نیز همین را می‌خواستند و به آن هم رسیده‌اند:

 «وَ لَقَدِ اصْطَفَیْناهُ فِی الدُّنْیا وَ إِنَّهُ فِی الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحین»؛[2] ما او را(ابراهیم) در این جهان برگزیدیم و او در جهان دیگر، از صالحان است.

و آن‌جا که می‌فرماید: «وَ آتَیْناهُ فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ إِنَّهُ فِی الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحین »؛[3] در دنیا به او نیکى عنایت کردیم و در آخرت از صالحان است.

گفتنی است؛ مقام صالحان مراتب و درجات دارد که هر پیامبر و مؤمنی پس از دست‌یابی به یک مرحله از آن، خواهان رسیدن به مقام و مرتبه‌ی بالاتری است.

[1]. ابراهیم، 40.

[2]. بقره، 130

[3]. نحل، 122.