روایت مطرح شده در پرسش چنین است: «عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: إِنَّ الْعَبْدَ لَیَکُونُ لَهُ الْحَاجَةُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَیَبْدَأُ بِالثَّنَاءِ عَلَى اللَّهِ وَ الصَّلَاةِ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ حَتَّى یَنْسَى حَاجَتَهُ فَیَقْضِیهَا اللَّهُ لَهُ مِنْ غَیْرِ أَنْ یَسْأَلَهُ إِیَّاهَا»؛[1] بسیار اتفاق می‌افتد بنده‌‏‌اى که از خداى تعالی حاجتى دارد، ابتدا چنان به ستایش خدا و صلوات بر محمد(ص) و آل محمد(ع) می­پردازد که حاجت خود را از یاد می‌برد، اما (با این وجود) خداوند حاجت او را برمی‌آورد بى‌‏آن‌که در باره آن درخواستى از خدا کرده باشد.
این روایت در صدد بیان این مطلب است که اگر انسان درخواست و حاجتی از خدا داشته باشد و برای برآورده شدن حاجتش تصمیم به دعا بگیرد، و ادب را رعایت کرده باشد، قبل از بیان حاجتش به حمد و ستایش خدا پرداخته و درود و سلام بر اولیای او بفرستد، و این مراعات ادب، منجر به فراموشی خواسته‌اش شده باشد؛ چون خدا از آنچه در دل‌های انسان‌ها می‌گذرد آگاه است، به دلیل همین رعایت ادب، خواسته قلبی او را برآورده خواهد ساخت.
البته مضمون این روایت، آن نیست که اگر خواسته‌اش از یادش هم نرفته باشد – تنها به دلیل حمد و ثنایی که نموده و درود و سلامی که فرستاده - از دعا بی‌نیاز خواهد ‌شد.

---