پیش از آن که به پاسخ اقدام نماییم لازم است گفته شود، اولاً: روایاتی وجود دارد که واژه مظلومیت به همه امامان اطلاق شده است؛ مانند حدیثی از پیامبر (ص) که فرمودند: "... آرى و اللَّه در آن زمان من و على و فاطمه و حسن و حسین و نه امام اولاد حسین که همه مظلوم اهل بیت من بودند، همه یک جا جمع خواهیم بود".[1]

ثانیاً: پیامبر (ص) و ائمه (ع) عنایات ویژه ای به مظلومیت امام حسین (ع) داشتند؛ یعنی بیشتر به مظلومیت ایشان مى ‏پرداختند و براى ایشان عزادارى مى‏کردند تا جایی که برادرش امام حسن (ع) در حقش فرمود: «لا یوم کیومک یا ابا عبد اللّه».[2] آنان واژه مظلوم را به ادامه نام امام حسین (ع) اضافه می کردند.[3] خوب است بدانیم که در حدیثی از امام صادق (ع)، آیه 33 از سوره اسراء،[4] به مظلومیت امام حسین (ع) نسبت داده شده است.[5] و همه اینها دلیل آن است که ترسیم چهره ای مظلوم از حضرت، مورد قبول پیامبر (ع) و ائمه (ع) بوده است.

حال که روشن گردید این واژه از سوی معصومان به امام حسین (ع) اطلاق می شده است و آنان می خواستند چنین چهره ای از آن امام ترسیم کنند؛ باید دید که معنای مورد نظر از مظلومیت امام حسین (ع) در کلمات این بزرگواران چیست؟ از این رو می گوییم که می توان مظلومیت را به دو نوع تصور کرد:

1. مظلومیتی که در آن امام را ضعیف و ستم پذیر جلوه داده و او را از مقام اتصال به قدرت لا یتناهی پروردگار جدا کنیم.

2. مظلومیتی که در آن امام را ضعیف نشان ندهیم، بلکه برای بیان مصائب وارده بر ایشان مجبور باشیم ظلم های دشمنان را نسبت به آن امام همام و اهل بیتش ذکر کنیم.

همان طور که شهید مطهرى در باره معنای مظلومیت گفته ‏است، این کلمه به دو معنا است: یکى ستم کشى؛ دیگرى ستم‏دیدگى، انسان‏هایى هستند که به علت ضعف درونى، ظلم و ستم را مى‏پذیرند و ایشان ستم کشانند و کسانى نیز هستند که در نفس یا حقوقشان ظلم و ستم مى‏شوند، اما نه به جهت ضعف درونى، بلکه به خاطر رعایت مصالحى مهم تر از شخص و یا حقوقشان که مورد تعدى واقع شده، ظلم را مى‏بینند و صبر مى‏کنند همچنان که علی (ع) فرمود: «صبرت و فی العین قذى و فى الحلق شجا»؛  به صبر گراییدم در حالى که دیده از خار غم خسته بود، و آوا در گلو شکسته،[6] و مظلومیت ائمه (ع) از نوع دوم است و تمام مصائب وارده را از جهت مصلحت بشریت، امت مسلمان و اسلام عزیز تحمل کرده‏اند.

براین اساس؛ مظلوم بودن امام حسین؛ به معنای تحلیل ظلم‏هایی است که بر حضرت و یاران او تحمیل شد، و هیچ منافاتی با عزّت مندی آن شخصیت عظیم ندارد، بلکه عزّت سیدالشهداء و همراهانش را بیشتر روشن می‏سازد؛ زیرا با تبیین ظلم دشمنان آن حضرت و چگونگی برخورد اباعبدالله (ع) با آن و تشریح ابعاد ظلم‏ستیزی ایشان، مشخص می‏گردد که روحیه عزیزانه چگونه و در چه قالبی می‏تواند در برابر ظلم ایستادگی کند.

البته علت ترسیم چهره امام حسین به انسانی مظلوم، می تواند دلایل دیگری نیز داشته باشد که در ذیل به آن می پردازیم:

1. مصائب وارده قبل از شهادت[7] و مصائب وارده بعد از شهادت[8]، آن قدر شدید، زیاد و وحشتناک بود که در دوران جاهلیت نیز سابقه نداشت.[9] از سوی دیگر این همه جنایت در یک روز بر امامی با عزت و شرافت، وارد گردید. آیا این همه بر مظلومیت حضرت گواهی  نمی دهد؟ و خود به خود چهره ای مظلوم از امام به نمایش نمی گذارد؟

2. بیدار کردن افکار عمومی جهان باید از راه ذکر فضائل حضرت و بیان ظلم و ستم دشمنان در حق ایشان انجام می شد، تا عکس العمل هایی چون قیام مختار به وجود آید. پس نیاز بود تا چهره ای مظلوم از حضرت برای مردم ترسیم شود.

3. اشک ریختن برای امام حسین (ع) و محزون بودن در ایام شهادت ایشان از طرف ائمه بسیار تأکید شده است، محمّد بن مسلم مى‏گوید: امام باقر (ع) فرمود: على بن الحسین (ع) مى‏فرمود: هر مؤمنى که چشمش براى کشته شدن حسین (ع) اشک بریزید تا بر گونه‏اش روان گردد، خداوند او را در بهشت در غرفه‏هایى جاى مى‏دهد که روزگارانى دراز در آن خواهد ماند.[10] و چون اشک ریختن و حزن برای امام حسین (ع) راهی ندارد به جز بیان فضائل و ستم های وارده بر ایشان. در این صورت لازمه بر پایی مجالس عزاداری تبیین مظلومیت حضرت است، در حالی که این مظلومیت دلالت بر ضعف و ناتوانی ندارد، بلکه بر شجاعت و عزت[11] امام اشاره می کند.

4. بیان مظلومیّت اهل بیت (ع) علی الخصوص امام حسین (ع) و افشاى بدعت ها و جنایات دشمنان اهل بیت مى تواند چراغ هدایتى براى نسل هاى آینده باشد، تا بتوانند دوستان را از دشمنان تشخیص دهند. از این رو ذکر مصائب اهل بیت (ع) علی الخصوص امام حسین (ع) و ترسیم چهره ای مظلوم از ایشان ضروری است.

مستفاد از ادله ذکر شده، اثبات این نکته است که بیان مظلومیت یا ترسیم چهره ای مظلوم از اهل بیت (ع) علی الخصوص امام حسین (ع) به معنای دوم آن[12] از طرف شرع مقدس پذیرفته شده، بلکه لازم است، ولی ترسیم چهره ای مظلوم از امام حسین (ع) به معنای اول[13] آن، که در برخی از مجالس عمداً یا سهواً اتفاق می افتد، مسلماَ بدعت و حرام است.