یزید در دامن پدری بزرگ شده بود که با نام اسلام بر مردم حکومت کرده ولی اعتقاد چندانی به آن نداشت. او جوانی ناپخته، شهوت‌پرست، خودسر، فاقد دور اندیشی، خوش‌گذران و عیّاش بود.[1] یزید که پیش از رسیدن به حکومت، اسیر هوس‌ها و تمایلات افراطی بود، بعد از حکومت نیز نتوانست دست کم مانند پدرش معاویه، ظاهر اسلام را حفظ کند؛ بلکه بر اثر روح بی‌پروا و هوس‌بازی که داشت، علناً مقدّسات اسلامی را زیر پا گذاشت و در ارضای شهوات خود از هیچ چیزی فروگذار نکرد.
با توجه به برخی کردارها و گفتارهایی که از او نقل شده، به نوعی گرایش او به مسیحیت تحریف شده برداشت می‌شود که در این‌جا به برخی از این شواهد اشاره می‌شود.
1. تظاهر به شراب‌خواری
یزید علناً شراب می‌خورد و تظاهر به فساد می‌نمود و بی‌باکانه اشعاری به این صورت می‌خواند:
«مَعْشَرَ النِّدمانِ قُومُوا          و اسْمَعُوا صَوْتَ الْاَغانی»
یاران هم‌پیاله من! برخیزید و به نغمه‌های مطربان [خوش آواز] گوش دهید.
«و اَشْرَبُوا کَأسَ مُدامٍ          وَ اتْرُکُوا ذِکْرَ الْمَعانی»
[پیاله‌های] شراب را پی در پی سر کشیده و گفتگو‌های معنوی [و علمی] را کنار بگذارید.
«شَغَلَتْنی نَغْمَةُ الْ       عیدان عَنْ صَوْتِ الْاَذانِ»
نغمه‌های ساز و آواز، مرا از شنیدن اذان [و ندای الله اکبر] باز می‌دارد.
«وَ تَعَوَّضْتُ عَنِ الحُورِ         خُموراً فی الدنان»[2]
من حوران بهشتی را [که نسیه است] با خم شراب [نقدی] معاوضه می‌کنم.
2. تربیت خانوادگی
یزید زیر دست مادری به نام میسون کلبی از قبیله بنی کلب بزرگ شد[3] که قبل از اسلام پیرو مسیحیّت بوده‌اند.[4] یزید از تربیت متناقضى برخوردار بود که به تعبیر برخى نویسندگان و محدثین آمیخته‌اى از خشونت بادیه و طبع سرکش بود.[5]
یکی از نویسندگان می‌گوید: «شاید عجیب به نظر آید اگر تربیت یزید را تربیت مسیحی بدانیم؛ به‌طوری که از تربیت اسلامی و آشنایی با فرهنگ و تعلیمات اسلامی دور بوده باشد، و شاید خواننده تا حد انکار از این معنا تعجب کند؛ اگر بدانیم که یزید از طرف مادر از قبیله بنی کلب بود که پیش از اسلام دین مسیحی داشتند، تعجب نخواهیم کرد؛ زیرا از بدیهیات علم الاجتماع این است که ریشه‌کن ساختن عقاید یک ملّت ـ که اساس خوی‌ها و خصلت‌ها و ارزش‌های اجتماعی و سرچشمه افکار و عادات و فرهنگ عمومی آنهاست ـ نیازمند گذشت زمان طولانی است. تاریخ به ما می‌گوید: یزید تا زمان جوانی در این قبیله پرورش یافته بود و این به آن معنا است که وی دوران تربیت‌پذیری و شکل‌گیری شخصیت خود را که مورد توجه مربّیان است، در چنین محیطی گذرانده بود و با این ترتیب، علاوه بر تأثیرپذیری از مسیحیّت، خشونت بادیه و سختی طبیعت صحرا نیز با سرشت او درهم آمیخته است».[6]
3. نفوذ رومیان در بنی امیّه
شاهد سوم، نفوذ دولت روم مسیحی در دربار بنی امیّه است که برخی از مسیحیان روم در دربار شام به عنوان مستشار حضور داشتند؛ چنان‌که به تصریح مورّخان، یزید هنگام حرکت امام حسین(ع) به سمت کوفه، به توصیه «سَرْجُون» رومی مسیحی، «عبیدالله بن زیاد» را که تا آن موقع والی «بصره» بود، (با حفظ سمت) به حکومت کوفه منصوب کرد، و تا موقع این جابه‌جایی، حاکم کوفه از طرف یزید «نعمان بن بشیر» بود.[7]
4. رفتار و گفتار یزید
گواه دیگر، رفتار و سخنان خود یزید است که نشان دهنده گرایش او به مسیحیّت می‌باشد؛ مانند این‌که یزید، «اخطل» شاعر مسیحی را وا داشت که انصار را هَجْو[8] کند.[9] و یا تظاهر به شراب‌خواری یزید که بیان شد. و حتی در برخی از کتاب‌های متأخر نقل شده است که یزید شعر زیر را می‌خواند:
فإن حَرُمَت علی دین أحمد      فَخُذها علی دین المسیح بن مریم[10]
«پس اگر [نوشیدن شراب] براساس دین احمد (پیامبر اسلام) حرام است، تو آن‌را بر دین مسیح بن مریم بگیر [و بیاشام].»
خلاصه این‌که؛ یزید فرد دنیاپرستی بود که اسلام را تنها در راستای اهداف پَست مادی خود می‌خواست و تمایل او به مسیحیت، تنها در راستای اسلام‌گریزی بوده، نه تمایلی از راه تحقیق.[11]

---