در ارتباط با این پرسش باید گفت؛ به عنوان نمونه در دو آیه «وَ إِنَّ لَکُمْ فِی الْأَنْعامِ لَعِبْرَةً نُسْقیکُمْ مِمَّا فی‏ بُطُونِه»[1] و «وَ إِنَّ لَکُمْ فِی الْأَنْعامِ لَعِبْرَةً نُسْقیکُمْ مِمَّا فی‏ بُطُونِها»،[2] ضمیری در دو عبارت «بُطُونِه» و «بُطُونِها» هر دو به واژه «أنعام» برمی‌گردد[3] و معنای آن چنین می‌شود: «و براى شما در چهارپایان [درس‌های] عبرتى است از آنچه در درون آنها است [شیر] شما را سیراب می‌کنیم...» منظور از «مِمَّا فی‏ بُطُونِه[ها]» شیر چهارپایان است.
اکنون این سؤال به وجود می‌آید که چرا با این‌که مرجع هر دو ضمیر، یک کلمه است(انعام)، آن ضمیر در یک‌جا به صورت مذکّر و در جای دیگر به صورت مؤنث آمده است؟
پاسخ: کلمه «انعام» جمع مکسّر «نَعَم» به معنای شتر و گاو و گوسفند است.[4] در ادبیات زبان عرب، برای جمع مکسر هم ضمیر مذکر آورده می‌شود و هم ضمیر مؤنث.[5] در واقع جمع‌ مکسر از آن جهت که در لفظ علامت تأنیث ندارد، ‌با آن معامله مذکر می‌شود و از آن جهت که در معنا دلالت بر گروهی از افراد می‌کند، با آن معامله اسم مؤنث می‌گردد.
قرآن کریم نیز این قاعده ادبیات عرب را رعایت کرده و هر دو مدلی را که مجاز بوده در آیات خود آورده است.

---