«ذبح» در لغت به معنای پاره‌كردن گلو است و در استعمال قرآنی هم برای بریدن گلوی انسان‌ها مورد استفاده قرار گرفته است آنجا که ابراهیم(ع) خطاب به فرزندش اسماعیل(ع) می‌گوید: «یَا بُنَیَّ إِنِّی اَرَىٰ فِی الْمَنَامِ اَنِّی اَذْبَحُکَ يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ» و هم برای کشتن حیوانات مانند آنجا که موسی(ع) خطاب به بنی اسرائیل می‌گوید: «إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تَذْبَحُوا بَقَرَةً».

ذبح حیوانات گرچه منحصر به دین مبین اسلام نبوده، بلکه در ادیان دیگر نیز بدان اشاره شده است. در مواردی که ذبح یک حیوان برای نشان‌دادن بندگی و نزدیک‌شدن به خدا انجام شود، به آن «قربانی» نیز می‌گویند.

در فقه اسلامی برای ذبح حیوان، شرایط، روش و آدابی بیان شده است که برای اطلاع از آنها می‌توانید به بخش «فقه و احکام» این سایت مراجعه فرمایید که احکام جزئی مرتبط با ذبح در باب‌های گوناگونی مانند «قربانی»، «حیوانات و آبزیان» و «نگهداری و شکار حیوانات» گردآوری شده است.