از نظر اسلام در مسائل طهارت و نجاست - که جنابت از شاخه‌های آن است -، شک و تردید هیچ اعتباری ندارد و نباید به آن اعتنا کرد. همچنین غسل جنابت در صورتی بر انسان واجب می‌شود که نشانه‌های منی وجود داشته باشد و یا این‌که انسان یقین به جنابت داشته باشد.[1] بنابر این، تا زمانی که یقین کامل صددرصد به احتلام پیدا نکرده‌اید، هیچ وظیفه‌ای از نظر وجوب غسل جنابت متوجه شما نیست. بوی مخصوص منی دلیل بر جنابت نیست؛ زیرا احتمال این‌که اشیاء دیگری نیز این بو را داشته باشند منتفی نیست.

حضرت آیت الله خامنه‌ای در پاسخ سؤالی در این زمینه فرمود: "با شک در جنابت حکم جنابت مترتب نمی‌شود، مگر این‌که رطوبتى از شما خارج شود که همراه با علامت‌‏هاى شرعى خروج منى باشد، یا یقین به خروج منى داشته باشید".[2]

[1]. نک: احتلام و نشانه های منی در مردان»، 781؛ «خروج تدریجی منی» 1043؛ «تحریکات شهوانی، احتلام و نشانه های منی در مردان»، 866.

[2]. خامنه‌ای، سید علی، أجوبة الاستفتاءات (بالفارسیة)، ص 33، سؤال 174.