1. کفاره مربوط به روزه را باید به مصرف خوراک فقیری رسانید که واجب النفقه کفاره دهنده نباشد.[1] و فقیر، کسى است که مخارج سال خود و کسانى که عهده‌دار خرج آنهاست را ندارد. ولى کسى که صنعت، ملک یا سرمایه‌اى دارد که مى‌تواند مخارج سال خود را به تدریج کسب کند، فقیر نیست.[2] بنابراین نمی توان کفاره را به مادر، (که در صورت نیازمندی، نفقه او بر فرزند، واجب است)، داد.

اما خواهر در صورتی که فقیر شمرده شود می تواند کفاره در یافت کند.

2. شخص مریض که روزه برایش ضرر دارد نباید روزه بگیرد.[3] حال اگر مریضی او تا سال آینده طول کشید، روزه هایش قضا ندارد اما باید برای هر روز 750 گرم گندم یا جو یا برنج به فقیر، کفاره بدهد.[4]

حال اگر پس از رمضان بتواند روزه بگیرد، باید روزه هایش را قضا کند. و اگر تا سال آینده بدون عذر تأخیر انداخت علاوه بر قضا، برای هر روز باید همان کفاره ای که ذکر شد بپردازد.[5]

نیز اضافه می شود که ملاک قیمت کفاره، شهرى است که کفّاره در آن پرداخت مى‌شود و قیمت آن را مى‌توانید به شخص مستحق بدهید، به شرط این که اطمینان داشته باشید مصرف نان مى‌کند.[6]

این سؤال، پاسخ تفصیلی ندارد.