از آنجا که دین اسلام، آئین زندگی است، برای همه جنبه های زندگی انسان برنامه هایی ارائه کرده است از جمله در مورد آمیزش و مسائل زناشویی آدابی بیان نموده است که رعایت این آداب، در بهداشت فردی و اجتماعی، روحی و جسمی زن و شوهر، بچه دار شدن و سالم بودن آن، ازدیاد محبت و غیره تأثیر دارد.

با توجه به روایات، برخی از این آداب آمیزش عبارتند از:

1. شروع آمیزش با ذکر و یاد خدای متعال: در روایات قبل از آمیزش دعا و اذکاری ذکر شده است که مهم ترین آن یاد خداست؛ چنانچه حضرت علی (ع) می فرمایند:« هرگاه کسی قصد هم بستری دارد، بگوید: بسم الله و بالله اللهم جنبنی الشیطان ما رزقتنی ؛ به نام خدا و برای خدا ،خدایا دور ساز شیطان را از آنچه به من روزی می دهی» .[1]

2. زمان آمیزش: برای آمیزش زمانی در نظر گرفته شده است که عدم رعایت آن می تواند تأثیرات بدی را به دنبال داشته باشد؛ چنانچه امام صادق (ع) می فرماید: « در اول ماه و میان ماه و آخر ماه جماع مکن که باعث سقط فرزند (جنین) می شود و اگر فرزندى متولد شود ممکن است دیوانه باشد یا صرع داشته باشد... ».[2]

3. آمیزش در ایام حیض و نفاس و در حال روزه داری نباشد. پیامبر اکرم (ص) فرمودند:« هر کس در حال حیض با همسر خود همبستر شود و فرزندی که متولد می شود مبتلا به خوره یا پیسى باشد، پس ملامت نکند مگر خود را ».[3]

همه مراجع تقلید و از جمله حضرت آیة الله العظمی سیستانی جماع کردن در چنین ایامی را حرام می دانند.[4]

4. در هنگام آمیزش رو به قبله و پشت به قبله نباشند. امام صادق (ع) می فرمایند: «... (مرد) رو به قبله و پشت به قبله جماع نکند... ».[5]

5. مکان آمیزش باید به دور از حضور دیگران حتی کودکان و نوزادانی که بیدار هستند، باشد. پیامبر اسلام (ص) می فرمایند:« اگر در اتاقی که کودکی در آن بیدار است با همسر خود همبستر شوید (آمیزش کنید) موجب می شود که کودک روی رستگاری را به خود نبیند».[6]

6. در برخی روایات از آمیزش در جاهایی مانند کشتی و زیر آسمان نهی شده است.[7]

بنابراین، گرچه در روایات نیامده است که آمیزش حتماً در بستر باشد اما اسلام این عمل را در هر جا و هر محلی اجازه نداده است و باید جای مخصوص و مناسبی برای این کار در نظر گرفته شود.

گفتنی است که عدم رعایت موارد فوق به جز بند 3 موجب حرمت نیست و فقط کراهت دارد.