«عقل درست می‌کند و عشق خراب می‌کند. انبیا درست می‌کنند و ولایت خراب می‌کند. انبیا احکام آوردند، حدود را مشخص کردند؛ ولایت همه را بر هم زد. پیامبر اسلام(ص) نماز و روزه و زکات و حج و جهاد را آورد و امیرالمؤمنین(ع) فرمود: منم نماز، منم روزه، منم زکات، منم حج، منم جهاد و هر کس محبت مرا نداشته باشد، اعمالش به درد نمی‌خورد؛ در نتیجه همه را خراب کرد و خرابات برپا کرد. حضرت امیر(ع) فرمود: پیغمبر اکرم آمد و عقل را حاکم کرد و هر چیز را در جای خودش گذاشت «و انا أخرّبه» و من همه را خراب می‌کنم. من پیامبر را در درست کردن یاری دادم؛ اما پیامبر، به صورت ظاهر، نبود که در خراب کردن مرا کمک بدهد. در رجعت، پیامبر مرا یاری خواهد کرد».[1]

چنین متنی از برخی عرفا نقل شده که در پایان آن روایتی نیز به حضرت امیر(ع) نسبت داده شده است.

با مروری که در منابع معتبر داشتیم، روایت یادشده را با چنین متنی نیافتیم، مگر آن‌که آن‌را برداشتی آزاد و با نگاهی متفاوت از روایاتی بدانیم که به نوعی ناظر به تفاوت رویکرد پیامبر اسلام(ص) و امام علی(ع) در برخی زمینه‌ها می‌باشد.

به عنوان نمونه از رسول خدا(ص) نقل است که به امام علی(ع) فرمود: «یا علی! أنا أقاتل علی تنزیل القرآن و أنت تقاتل علی تأویله‏»؛[2] ای علی! من بر اساس تنزیل و ظاهر قرآن به نبرد با دشمنان می‌پردازم و تو بر اساس تأویل و باطن آن به نبرد خواهی پرداخت!

به عنوان نمونه پیامبر(ص) با افرادی که به ظاهر مسلمان بودند به نبرد برنمی‌خواستند؛ اما امام علی(ع) این کار را کردند.

[1]. طیب، مهدی، مصباح الهدی - مجموعه سخنان دولابی، ص 121 – 122،

[2]. فیض کاشانی، ملا محسن، مجموعه رسائل فیض‏، محقق، مصحح، امامی کاشانی، محمد، جعفری، بهراد، ص 167، تهران، مدرسه عالی شهید مطهری‏، چاپ، اول، 1387ش.