7870
واژه‌ی«شیعه» در لغت به معنای«پیرو»،«یاور» و «دین یکسان داشتن» آمده است.
این واژه در اصطلاح مسلمانان اما، وابستگی ویژهای به پیروان حضرت على(ع) پیدا کرده است. در مورد پیروان آن حضرت نیز در معانی متعددی استعمال شده است؛ نظیر دوست‌دار و محبّ علی(ع)، کسی که حضرتشان را از عثمان و دو خلیفه‌ی نخستین و همه‌ی دیگر صحابه برتر می‌داند، کسی که به جانشینی بلافصل ایشان اعتقاد دارد و ...
به نظر می‌رسد، بهترین تعریف برای این واژه آن است که بگوییم: «شیعه کسی است که جانشینی امام علی(ع) را از راه نصّ و تصریح پیامبر اکرم(ص) ثابت دانسته و این امام را سزاوارترین شخص برای جانشینی پیامبر(ص) می‌داند». لذا واژه‌ی شیعه مفهومی عام است که طبق تعریف پذیرفته شده، همه‌ی فرقهها و گروه‌های شیعی؛ مانند زیدیه، کیسانیه، اسماعیلیه و... را شامل می‌شود.
البته، از پیروان اهل بیت(ع) با واژههای دیگری؛ مانند «علوی»، «فاطمی»، «جعفری»، «طالبی»، «خاصّه»، «امامی» و ... هم تعبیر می‌کنند.
در مورد تاریخ پیدایش تشیع، شيعه‌ی اماميه معتقد است كه بذر اوليّه تشيع را خداوند در قرآن كریم نشاند و پیامبر اکرم(ص) در طول دوران رسالتش آن‌را آبيارى كرد. بنابراين درخت پاک تشيع در زمان حضور نبىّ گرامى اسلام(ص) به ثمر نشست و به همين جهت عدّه‌‌اى در زمان خود پيامبر به اين عنوان معروف بودند؛ افرادی مثل سلمان فارسى، ابوذر غفارى، و مقداد بن اسود.
تفاوت اصلی شیعه با سایر مذاهب اسلامی در نوع نگاه و اعتقاد به مسئله‌ی امامت و ولایت اهل بیت پیامبر اکرم(ص) است. شیعه، دوازده امام(ع) را از هرگونه خطا، گناه و فراموشی معصوم می‌داند. و برای امام معصوم(ع) تمام شئون پیامبر اکرم(ص) به جز مسئله‌ی وحی را قائل است. و ...
