Please Wait
6471
المنطق هو مجموعة قوانین توجب مراعاتها اننا لانخطئ فی تفکیرنا. و ینقسم المنطق الی المنطق القدیم و الجدید. و المنطق القدیم هو المنطق الارسطی الذی یعلّمنا کیفیة اقامة القیاس و الاستدلال الصحیح. و بعبارة أخری فإن المنطق الارسطی اضافة الی الصورة و قالب الاستدلال یعرفنا أیضاً المواد القابلة للاستخدام فی الاستدلال و مؤسس هذا المنطق هو ارسطو.
و منطق الدیالکتیک هو احد الانواع الجدیدة فی المنطق. و واضعه هو فیلسوف المانی فی القرن التاسع العشر. و علی اساسه تکون معرفتنا بماهیة الاشیاء نسبیة دائماً و غیر مستقرة، لان کل شیء فی حالة حرکة و صیرورة و علیه فلا یمکن ان تکون لنا معرفة حقیقیة و ثابتة عن الاشیاء.
و الفرق الاساس بین منطق الدیالکتیک و المنطق الارسطی هو ان المنطق الارسطی مبنی علی اساس انه یوجد وراء ذهننا واقعیة و حقیقة ثابتة، و اذا استخدم الانسان مواداً صحیحة و باسلوب صحیح فانه یصل یقیناً الی الواقعیة، و اوّل قضیة یقینیة و التی هی الاساس و المنشأ لجمیع القضایا الیقینیة هی قضیة "استحالة اجتماع النقیضین". اما فی منطق الدیالکتیک فان اجتماع النقیضین امر مقبول.
لتوضیح المنطق الارسطی و منطق الدیالکتیک و الفرق بینهما ینبغی فی المقدمة التعرض لتعریف المنطق ثم توضیح هذین القسمین من المنطق.
یعرف المنطقیون المنطق بقولهم: انه عبارة عن مجموعة القوانین التی تعصم مراعاتها الذهن من الخطاء فی الفکر.[1] و بعبارة أخری: المنطق هو الذی یعلّمنا طریقة التفکیر الصحیح.
و للمنطق اقسام، فالقسم الاول هو المنطق القدیم و هو المنطق الذی دوّنه ارسطو، و القسم الآخر المنطق الجدید و هذا له انواع منها المنطق الریاضی و النمطق البراغماتی و منطق الدیالکتیک [2].
و بشکل عام فان کلمة المنطق و علم المنطق حینما تستعمل بدون قید فالمراد هو المنطق الارسطی و هو القوانین التی تعلّمنا التفکیر الصحیح. و یتکون المنطق الارسطی من قسمین، القسم الاول: المنطق الصوری، و فی هذا القسم لا یبحث عن محتوی الفکر بل المهم فقط هو الصورة و قالب الفکر، فدوره دور الخارطة للبنایة و هی التی تتحدث عن شکل البنایة و تقول لنا اذا اردتم الحصول علی بنایة فی الخارج فیجب ان تعملوا طبقاً لهذه الصورة و هذه الخارطة و لا دخل لها بنوع المواد الاولیة المستعملة فیها. و لذا یطلق علی هذا النوع من المنطق، المنطق الصوری ای انه یعلمنا فقط بانه اذا اردت الوصول الی نتیجة صحیحة من الاستدلال یجب ان تراعی شروطه؛ فمثلاً اذا کان القیاس من الشکل الأول یجب ان تکون مقدمتکم الاولی و هی الصغری موجبة و المقدمة الثانیة و هی الکبری کلیة، لکی یمکنکم الوصول الی نتیجة صحیحة. و القسم الثانی من المنطق الارسطی الذی یسمی بالصناعات الخمس الذی یتعرض للبحث حول مواد القیاس و الاستدلال.
و بناء علی هذا فقوانین المنطق الصوری قوانین مطلقة و کلیة و قابلة للاستخدام و التطبیق علی جمیع المواد؛ لانها نابعة من طبیعة العقل و ترکیبته و خاصیته الذاتیة.[3]
و الغایة و الهدف فی هذا المنطق (المنطق الصوری) هو معرفة طریقة التفکیر الصحیح و معرفة التصور و التصدیق.[4]
اما منطق الدیالکتیک فانه یختلف عن المنطق بمعناه العام المتقدم.
ان کلمة الدیالکتیک حالها حال الکثیر من المصطلحات الفلسفیة و العلمیة – لها معان مختلفة و کان لها فی تاریخ الفلسفة مسیرة تحولیة خاصة بها. و یمکننا القول باختصار بان الدیالکتیک الی ما قبل مرحلة هیجل – و هو من الفلاسفة الالمان فی القرن التاسع عشر – کان یعرف بانه طریقة فی البحث و الاستدلال و لا ارتباط له بالعالم العینی و الخارجی و اما هیجل فقد کان یعتقد بوحدة العین و الذهن و علی هذا الاساس استخدم الدیالکتیک فی مورد الظواهر العینیة أیضاً. و رغم ان دیالکتیک هیجل له جنبة فلسفیة قبل ان تکون له جنبة منطقیة و لکن مع ذلک ینبغی اعتباره مؤسساً لمنطق الدیالکتیک. فمنطق الدیالکتیک هو القسم الاول من مجموع الفلسفة الهیجلیة.[5]
و یعرف هیجل الدیالکتیک بقوله: انه التوفیق بین المتناقضات فی وجود الاشیاء و فی الذهن أیضاً. [6] و هذه الطریقة لها ثلاث مراحل و هی الموضوع و ضد الموضوع و الترکیب. و بعبارة أخری ان اساس المنطق الدیالکتیکی هو ثلاثة أشیاء، تز و آنتی تز و سنتز.[7]
و من الأمور المهمة فی منطق الدیالکتیک لهیجل هو انه یفرق بین فهم الانسان و عقله فهو یعتبر العقل ارفع من الفهم و یقول بان الجمع بین الضدین و النقیضین رغم کونه امراً غیر ممکن بالنسبة للفهم و لکنه بالنسبة للعقل أمر ممکن بل هو امر ضروری. و علی اساس منطق الدیالکتیک فان معرفتنا بالنسبة لماهیة الاشیاء هی نسبیة دائماً و غیر مستقرة؛ لان کل شی هو فی حال حرکة و تحول. و بناء علی هذا فان أحد اصول منطق الدیالکتیک هو أصل الحرکة فهو یقول بانه لابد من ملاحظة ان الاشیاء فی حالة حرکة و تحول.[8] ان منطق الدیالکتیک یعلل الاشیاء من داخل ذواتها، فهو لا یراها محتاجة الی علة و سبب خارجی؛ و بعبارة اخری ان هذا المنطق یقضی علی نظریة المحرک الاول الارسطی و هو الذی تنتهی الیه جمیع الحرکات.[9]
و الخلاصة هی ان منطق الدیالکتیک هو المنطق الذی علی اساسه تکون معرفتنا بماهیات الاشیاء نسبیة دائماً و غیر ثابتة، لان کل شیء هو فی حالة حرکة و تحول و لا یمکننا الحصول علی معرفة حقیقیة عن الاشیاء.[10]
و اما الفرق بین هذین المنطقین فهو انه فی المنطق الارسطی نحن نتعرف علی الاصول العقلیة العامة و منها ان اجتماع النقیضین محال و لکن فی منطق الدیالکتیک فان امکان التناقض لیس محالاً بل هو ضروری.[11] و النتیجة الکلیة من هذه المقدمات هی ان المنطق الصوری یعلمنا کیف نفکر لکی نصل الی نتیجة صحیحة و لکن منطق الدیالکتیک لا یعلمنا طریقة التفکیر بل یقول ان معرفتنا نسبیة.
و بعبارة أخری: ان الفرق الاساسی بین منطق الدیالکتیک و المنطق الارسطی هو ان المنطق الارسطی مبنی علی اساس وجود واقعیة و حقیقة ثابتة وراء ذهننا و ان الانسان اذا استعمل مواداً صحیحة بشکل صحیح فانه یصل یقیناً الی الواقعیة و ان اول قضیة یقینیة و هی الاساس و المنشأ لجمیع القضایا الیقینیة هی قضیة استحالة اجتماع النقیضین و لکن منطق الدیالکتیک یقبل باجتماع النقیضین.
[1] المظفر، محمد رضا، المنطق، ج 1، ص 5.
[2] غرویان، محسن، تعلیم المنطق، ص 28.
[3] الخوانساری، محمد، المنطق الصوری، ص 18.
[4] ابن سینا، منطق الشفا، ج 1، ص 18.
[5] غرویان، محسن، تعلیم المنطق، ص 28.
[6] المطهری، مرتضی، مقالات فلسفیة، ج 1، ص 224.
[7] غرویان، محسن، تعلیم المنطق، ص 27.
[8] نفس المصدر، ص 28.
[9] المطهری، مرتضی، نقد المارکسیة، ج 28.
[10] المطهری، مرتضی، اصول الفلسفة و المذهب الواقعی، ج 1، ص 52.
[11] غرویان، محسن، تعلیم المنطق، ص 29.
: تفاوت منطق ارسطویی و دیالکتیک در چیست؟ 
: Aristo mantığı ile diyalektik arasındaki farkı nedir? 
: ارسطوئی منطق اور ڈیالیٹک منطق میں کیا فرق ہے؟
