در پاسخ به این پرسش باید به نکات زیر توجه کرد:

1. پیامبران و امامان معصوم(ع) ملزم بودند که در کارها و زندگی روزمرۀ خود از علم و قدرت عادی استفاده کنند و دست به اعجاز و کار خارق‌العاده نمی‌زدند، مگر در موارد مخصوص و به اذن الاهی که مصلحت دین خدا و هدایت مردم در آن بود.
2. امام باقر(ع) فرمود: "اسم اعظم 73 حرف دارد، پیش "آصف بن برخیا" یک حرف بود که با به کار بردن همان یک حرف در یک لحظه تخت بلقیس را آورد و پیش ما (امامان) 72 حرف از اسم اعظم است".^[1]
3. بله امام حسین(ع) هم دارای اسم اعظم الاهی بود و هم مستجاب الدعوه و می‌توانست از زمین چشمه‌ی گوارا بجوشانند و خود و اصحابش را سیراب نماید، ولی این کار را نکرد؛ چرا که باید طبق اسباب ظاهری وظیفۀ خود را پیش می‌برد.
4. اگر بنا باشد ائمۀ اطهار(ع) بر اساس علم و قدرت الاهی که از باری تعالی دریافت کرده‌اند، زندگی کنند و نیازهای خود را برآورده سازند، دیگر زندگی آنها نمی‌تواند الگو و نمونۀ مبارزه با سختی‌ها و صبر و تحمل مشکلات و فداکاری در راه ارزش‌های انسانی باشد.
5. قضیۀ عاشورا و ظلم‌ستیزی امام حسین(ع) نمونه‌ای از قیام در برابر انحرافات و بدعت‌هایی است که در هر زمان ممکن است در احکام و دستورات دین خدا ایجاد شود و همۀ مسلمانان و انسان‌ها وظیفه دارند جلوی بدعت‌ها را بگیرند. اگر بنا بود امام حسین(ع) این وظیفۀ خطیر را با استفاده از قدرت اعجاز و ولایت تکوینی انجام داده باشد، دیگر نمی‌توانست الگوی زنده‌ای برای همۀ انسان‌ها در همۀ زمان‌ها باشد.
6. در روایات معتبر آمده است، امام حسین(ع) برای رفع تشنگی اصحاب، شب عاشورا حضرت علی اکبر(ع) را با تعدادی از اصحاب خود مأمور آوردن آب نمود و خود حضرت هم بعد از شهادت حضرت عباس(ع) برای رفع تشنگی، خود را کنار فرات رساند، ولی موفق به آشامیدن آب نشد.^[2]
7. گزارش‌های بسیاری وجود دارد که روز عاشورا امام حسین(ع) علی اصغر را در برابر دشمن آورد و فرمود: "ای مردم اگر به من رحم نمی‌کنید به این کودک رحم کنید که حرمله با تیری آن کودک تشنه را به شهادت رساند".^[3]
8. وقتی حضرت از دشمنان تقاضای آب می‌کند، چگونه کسی را که به میل و علاقۀ خود برای آن‌حضرت آب آورده است، رد می‌کند؟
9. لشگریان عبیدالله بن زیاد در روز عاشورا خیام آن‌حضرت را به محاصرۀ کامل در آورده بودند و تمام ترددها و رفت و آمدها را به شدت کنترل می‌کردند و مأمور بودند که آن‌حضرت و یاران او را با در مضیقه آب گذاشتن مجبور به تسلیم سازند و یا آن‌حضرت را از پای در آورند. حال این سؤال مطرح است که این سقا چگونه حلقۀ محاصره را شکافته و خود را به امام(ع) می‌رساند؟ آیا چنین سقایی انسان بود، یا مأمور غیبی و از جنس موجودات ماوراء ماده؟!

بنابر این، این روایت و روایاتی به این مضمون که مسئلۀ تشنگی امام(ع) و اهل‌بیت و اصحاب آن‌حضرت را زیر سؤال قرار می‌دهند و چنین وا نمود می‌کنند که امام(ع)، از جهت آب هیچ در مضیقه قرار نداشت، می‌خواهند سرپوشی بر مظلومیت آن‌حضرت و جنایات نابخشودنی دشمنان بگذارند تا به این وسلیه قیام آن‌حضرت و جنایات غیر انسانی دشمنان را کم رنگ جلوه دهند.[4]

[1] . کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 1، ص 230، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[2] . مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 45، ص 42 – 43، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.

[3] . ابن طاووس، على بن موسى- میر ابوطالبى، حسن‏، لهوف، ترجمه میر ابو طالبى‏، محقق و مصحح تبریزیان، فارس‏، ص 150 قم، دلیل ما، چاپ اول، 1380ش.‏

[4]. «اقدام امام حسین(ع) در ذخیره کردن آب در کربلا»، 47587؛ «حادثۀ کربلا و توجیه عقلی»، 7806؛ «جنگیدن و شهادت حضرت عباس در کربلا»، 47281.