آرایش زن برای شوهر، نه تنها اشکالی ندارد، بلکه در اسلام، مستحب شمرده شده، و زنى که در آرایش و زینت خود براى شوهر کوتاهى کند، مورد نکوهش قرار گرفته است.[1] و این امر، باعث گرم شدن کانون خانواده می گردد. البته شاید آن عده از علمایی که آرایش و زینت زن (از جمله برداشتن ابرو) را به طور مطلق (حتی برای شوهرش) حرام می دانند، نظر به بعضی از احادیث داشته باشند. مثلاً، در روایتی، از  رسول گرامی اسلام (ص) نقل شده است که حضرت، هشت طایفه از زنان را لعن کرده اند. که آنها عبارت اند از:

«نامصه، منتمصه، واشره، مستوشره، واصله، مستوصله، واشمه و مستوشمه».

راوی می گوید: «نامصه» زنى است که موهاى صورت را بند مى ‏اندازد، و «منتمصه» زنى است که موى صورتش کنده مى ‏شود. «واشره» زنى است که دندان هاى زن دیگر را مى ‏برد و آن را نصف کرده و تیز مى ‏نماید، و «مستوشره» زنى است که این عمل روى او انجام مى ‏گیرد، و «واصله» آن زن را گویند که موى زنى را به موى زن دیگر پیوند دهد، و «مستوصله» کسى است که موى زن دیگر به موى او پیوند گردیده، و «واشمه» کسى را گویند که نگار و خال در دست یا جاى دیگر از بدن زنان بکوبد، و آن بدین گونه است که ابتدا کف یا پشت دست ها یا جایى دیگر از بدن زنى را سوزن مى‏ زند به گونه‏اى که جا باز کند و بعد با سرمه یا آهک پر مى‏کند و در نتیجه سبز رنگ مى‏ شود، و «مستوشمه» زنى است که خالکوبى مى ‏شود.[2]

به طور کلی این روایت به تنهایی گویای این امر است که بانوان مطلقا نمی توانند آرایش و زینت داشته باشند. اما با مراجعه به سخنان نورانی اهل بیتِ رسول خدا (ع(، مراد از این گونه احادیث  آشکار می گردد. مثلا در حدیثی، از امام باقر(ع) از « قرامل» ( آنچه [شبیه موی مصنوعی] از جنس مو یا پشم یا ابریشم بوده و زنان برای زینت، روی سر گذارده و به موی خود متصل می کردند)[3] سؤال شد. حضرت فرمودند: «اشکالی ندارد که زن خود را برای شوهرش زینت کند».

راوی می گوید: به حضرت عرض کردم، حدیثی از پیامبر(ص) به ما رسیده است که ایشان «واصله و موصوله» را لعن کردند. حضرت فرمودند: این گونه نیست. رسول خدا (ص)، آن واصله ای را لعن کردند که در جوانیش اهل زنا بوده و در پیری نیز زنان و مردان فاسد را به هم می رساند.[4]

در روایتی دیگر ابی بصیر می گوید: از امام باقر (ع) درباره زینت های زنان (از جمله چیدن موی صورت) برای شوهرانشان سؤال کردم، حضرت فرمودند: هیچ کدام از اینها اشکال ندارند.[5]

بنابر این، نمی توان هر زینت و آرایشی را برای زن حرام دانست، بلکه آن زینتی که برای غیر شوهر بوده و موجب فساد وی و تباهی جامعه می گردد، گناه و معصیت شمرده می شود؛ لذا فقهای شیعه ضمن سفارش به بانوان جهت خود آرایی خویش برای شوهرانشان، آشکار نمودن این آرایش زینت را برای نامحرم، جایز نمی دانند و فرموده اند، بانوان وظیفه دارند زینت خود را از چشم نامحرم بپوشانند.[6]

گفتنی است که برداشتن ابرو برای زنان به خودی خود اشکالی ندارد.[7] اما در این که آیا، این عمل، زینت شمرده می شود (تا پوشاندن آن از نامحرم واجب باشد) یا خیر؟ نظرات فقها متفاوت است:

1. برخی[8] آشکار کردن این مقدار از زینت که در حد متعارف باشد را جایز دانسته و می فرمایند پوشاندن ابرو از نامحرم واجب نیست.[9]

2. برخی[10] ابرو برداشتن را زینت دانسته و پوشاندن آن را از نامحرم واجب می دانند.[11]

3. عده ای[12] نیز این مسئله را به عرف ارجاع داده و فرموده اند: اگر زینت محسوب ‏شود، باید آن را از نامحرم پوشاند.[13]

تبصره: اگر اصلاح ابرو و صورت توجه مرد نامحرم را جلب مى‏کند، به گونه ای که باعث مفسده مى ‏شود، پوشاندن آن واجب است.[14]