قرآن کریم در آیات 118 – 120 سوره نساء، به اهداف و برنامه‌های شیطان درباره‌ی انسان اشاره دارد. هنگامی که خداوند شیطان را به دلیل سرپیچی از رحمت خویش دور کرد، شیطان سوگند یاد کرد چند طرح و برنامه را درباره‌ی انسان اجرا کند:

1. گمراه کردن انسان‌ها (کسانی که سرپرستی شیطان را پذیرفته‌اند)، از راه سرگرم کردن به آرزوهای دور و دراز.
2. دعوت انسان‌ها به اعمال خرافی و بدعت‌ها.
3. وادار ساختن انسان‌ها به تغییر و تبدیل در آفرینش خدا، از طریق راه‌کارهای فریب‌کارانه، جایگزین کردن صفات زشت و ناپسند به جای فطرت سالم انسانی.

خداوند در این آیات پس از بیان تخریب‌های شیطانی هشدار می‌دهد که اطاعت و پیروی از چنین عنصری(شیطان) خسارت بزرگی را به دنبال دارد: «... وَ مَنْ‏ یَتَّخِذِ الشَّیْطانَ‏ وَلِیًّا مِنْ‏ دُونِ‏ اللَّهِ‏ فَقَدْ خَسِرَ خُسْراناً مُبِیناً»؛[1]

و هر کس شیطان را دوست بگیرد – نه خدا را – بی‌گمان زیان می‌بیند، زیانی آشکار.

بدانید که شیطان هر چه وعده می‌دهد، دروغی بیش نیست. از چیزهای خوش، ظاهری را به شما عرضه می‌کند که باطن آنها فلاکت و سقوط است.[2]، [3]

[1]. نساء، 119.

[2]. بهرام پور، ابوالفضل، نسیم حیات، ص 187 – 188.

[3]. برای آگاهی بیشتر، ر. ک: فلسفه ی آفرینش شیطان، سؤال 233 (سایت: 1752)؛ شیطان و مرگ، س 790 (سایت: 849)؛ ناله و شیون شیطان، س762 (سایت: 805).